Kazachstan

                                       Kazachstan

Kazachstan, Republika Kazachstanu – państwo leżące częściowo w Azji (88% powierzchni) i częściowo w Europie (12% powierzchni – tereny na zachód od rzeki Emba), powstałe w 1991 w wyniku rozpadu Związku Radzieckiego, które graniczy z Chinami (1460 km granicy), Kirgistanem (980 km), Turkmenistanem (380 km), Uzbekistanem (2300 km) oraz Federacją Rosyjską (6467 km). Łączna długość granic Kazachstanu wynosi 12 187 km. Kazachstan ma również dostęp do największego jeziora świata – Morza Kaspijskiego – na długości 2340 km. Całkowita powierzchnia kraju wynosi 2 724 900 km²

Powierzchnia, położenie i granice
Powierzchnia - 2 724 900 km, pod względem powierzchni Kazachstan jest na dziewiątym miejscu na świecie.
Położenie – państwo to leży na granicy Azji (87% terytorium) i Europy (13%, północno-zachodnia część kraju nad Morzem Kaspijskim), ale politycznie jest traktowany jako część Azji Środkowej.
Rozciągłość południkowa kraju wynosi około 1 600 km, a równoleżnikowa około 2 900 km.

Kazachstan graniczy z następującymi państwami:
Rosja - 7 591 km
Chiny - 1 782 km
Kirgistan - 1 241 km
Turkmenistan - 426 km
Uzbekistan - 2 354 km
granica morska na Morzu Kaspijskim - 600 km
Linia brzegowa - 1 500 km (Morze Kaspijskie)

Klimat

Kazachstan mimo swej ogromnej powierzchni nie posiada dużych różnic klimatycznych. Terytorium całego państwa leży w strefie klimatu umiarkowanego o mniej lub bardziej wybitnych cechach kontynentalnych. To oznacza, że większa część kraju posiada wybitnie suchą odmianę aury, jaka występuje na terenie Kazachstanu. Jedynie obszary gór i przedgórz cechują się mniejszym wpływem kontynentalizmu, a co za tym idzie – większą wilgotnością, która przekłada się na większe opady.

Ilości opadów w Kazachstanie są niewielkie, wręcz posiadają cechy typowe dla obszarów pustynnych, które na terenie tego kraju występują. Co niezwykłe, kraj ten leży na szerokościach odpowiadających środkowej Europie. Mimo to rozkład opadów całkowicie odbiega od tych, jakie występują w o wiele bardziej wilgotnej Europie. Przyczyną typu klimatu i niewielkich opadów jest fakt, że Kazachstan znajduje się wewnątrz ogromnego kontynentu Eurazja. Obecność Morza Kaspijskiego nie wpływa na klimat jaki panuje na Nizinie Nadkaspijskiej. Na obszarach nizinnych i na nisko położonych wyżynach roczne sumy opadów wahają się od 100 do 300 mm. Obszary należące do Niziny Nadkaspijskiej cechują się jeszcze niższymi opadami, poniżej 100 mm, a niektóre tereny kraju mają takich sam przebieg opadów jak na przykład tereny Egiptu czy też Libii. Maksima opadowe przypadają głównie na okres wiosenny, a wraz z nastaniem lata całkowicie zanikają. Jedynie tereny górskie mają większe opady. Na przedgórzach średnia roczna opadowa waha się od 400 do 700 mm. W górach zaś średnio wartości opadowe osiągają około 1 000 mm rocznie, a regionie Tienszan wartości te wzrastają do 1 600 mm i tam mają postać głównie opadów śniegu.

Temperatury mają przebieg typowy dla terenów suchych, oddalonych od oceanów. Kazachstan charakteryzuje się jednymi z największych rocznych amplitud termicznych. Średnia temperatura powierza w lipcu wynosi 19 °C na północy kraju i 28° na południu. Przy czym trzeba tu zaznaczyć, że wpływ zwrotnikowym mas powietrza powoduje wzrost temperatury latem. To oznacza, że letnie upały, przekraczające 50 °C, nie są niczym niezwykłym. Zimy kazachskie są zimne, o srogich mrozach, zwłaszcza na północy kraju. Średnie wartości na północy kraju wynoszą -18 °C do -3 °C na południu kraju. Noce w Kazachstanie nawet na południu kraju są bardzo mroźne. Na północy zaznacza się wpływ mroźnego powietrza arktycznego, napływającego znad Syberii. Toteż na północy temperatura w dzień nie przekracza -10°, a nocami obniża się do nawet -50°. Modyfikujący wpływ wysokości nad poziom morza w niewielkim tylko stopniu widoczny jest w Mugodżarach i na Pogórzu Kazachskim, gdzie letnie upały są niemal równie dokuczliwe jak na Nizinie Turańskiej. W górach temperatura obniża się wraz z wysokością, co widoczne jest nie tylko latem, ale i zimą, gdzie w wysokich partiach Tienszanu mrozy są tak samo silne co na północy kraju, na nizinach.

Poza wysokimi amplitudami termicznymi i skąpymi opadami do cech klimatu kazachskiego należą takie zjawiska jak niskie zachmurzenie oraz suche wiatry. Na uciążliwość klimatu latem ma wpływ silny i porywisty wiatr. Charakterystycznym wiatrem późnego lata jest suchowiej, szczególnie groźny, gdy niesie słony pył z wyschniętego dna Jeziora Aralskiego. Zimą, mimo że opady śniegu są niewielkie, wiatry usypują wielometrowe zaspy i niejednokrotnie uniemożliwiają poruszanie się po bezkresnych równinach.

Flora

Kazachstan jest krajem zdominowanym przez roślinność półpustynną i stepową. Niemal cały Kazachstan jest pokryty terenami półpustynnymi i pustynnymi, gdzie przeważają pustynie piaszczyste kum z niezbyt wysokimi wydmami zwanymi barchanami, częściowo utrwalonymi przez roślinność, Na obszarach pustyń rosną min. zarośla saksaułu, a mniejszą rolę odgrywają tamaryszki i trawy. Na pustyni Kyzył-kum występują ruchome wydmy, które przemieszczają się rocznie o 14–15 m. Obszary pustynne, z ubogą szatą roślinną zajmują także region Niziny Nadkaspijskiej. Co niezwykłe, obszar ten leży na tej samej szerokości geograficznej co na przykład Czechy czy Słowacja. Zmiany krajobrazu można zauważyć na tej samej szerokości geograficznej poza Kazachstanem. Szata roślinna zmienia się już we wschodniej Ukrainie, a w Rosji obszar stopniowo przechodzi w krajobraz pustynny. Istotną przyczyną jest ogromny obszar lądowy i związane z tm duże oddalenie od morza. To warunkuje taki, a nie inny klimat, a co za tym idzie - roślinność. Ponadto, na rodzaj krajobrazu i rosnące w nim roślinności ma wpływ działalność człowieka.

Regiony leżące na północy kraju przechodzą w stepy. Najpierw są to suche stepy ostnicowe i piołunowe, a dalej na północ pojawiają się bardziej urodzajne stepy okresowo kwitnące. Są to tereny przypominające łąki, porośnięte różnymi gatunkami traw i bylin, miejscami rosną także krzewy. Bardziej urozmaicona szata roślinna występuje na w wyższych obszarach Pogórza Kazachskiego. Rosną tam lasostepy z rzadkimi lasami sosnowymi. Bujniejsza roślinność występuje północnych krańcach Kazachstanu, na Nizinie Zachodniosyberyjskiej. Rosną tam lasostepy z niewielkimi obszarami lasów brzozowych. Tereny leśne występują także w dolinach rzek, tam z kolei rosną łęgi wierzbowo-topolowe. W górach występują piętra roślinne, gdzie ponad pasmem stepów rosną lasy jodłowe i świerkowe, a następnie teren przechodzi w łąki subalpejskie i w końcu w nagie skały, co jest widoczne przede wszystkich w górach Tienszanu.

Fauna

Świat zwierząt jest typowy dla Regionu Środkowoazjatyckiego i wschodnich krańców Regionu Europejskiego. Stepowe i pustynne obszary są zamieszkiwane przez antylopy suhak, szczekuszki i liczne gryzonie jak: bobak, piestruszka stepowa, cokory i skoczki. Do drapieżników należą korsak i tchórz stepowy. Z ptaków występują głównie drapieżniki żywiące się gryzoniami, a należą do nich orlik stepowy i myszołów kurhannik. Z gadów żyją w Kazachstanie głównie węże oraz jaszczurki. Tereny górskie zasiedla gazela dżejran i owca dzika. Z drapieżników górskich wymienić tu należy rysia i niedźwiedzia brunatnego, a z ptaków - godożera. Doliny rzeczne są zamieszkiwane przez ptactwo wodne.

Zgodnie z konstytucją z 1995 Kazachstan jest republiką, na której czele stoi prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 7-letnią kadencję. Władza ustawodawcza należy do 2-izbowego parlamentu. 77 deputowanych do izby niższej (Mażylisu) jest wybieranych w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję. Z 47 członków izby wyższej, czyli Senatu (o 6-letniej kadencji), 40 wybierają zgromadzenia regionalne, a 7 mianuje prezydent. Władzę wykonawczą sprawuje rząd (Gabinet Ministrów) z premierem na czele, powoływany przez prezydenta. Władza sądownicza należy do niezawisłych sądów.

Flaga Kazachstanu –

Kolor niebieski na fladze oznacza niebo oraz narody tureckie i jest związany ze starym kultem Wielkiego Nieba – legendy z dawnej religii koczowników. Pionowy złoty ornament nawiązuje do sztuki i kulturalnych tradycji Kazachów i Chanatu Kazachskiego. Złote słońce to symbol kosmosu i harmonii, a umieszczony pod nim złoty orzeł symbolizuje świat marzeń, ale także wyższy świat, czyli świat Boga.

Flaga Kazachstanu została oficjalnie przyjęta 4 czerwca 1992. Zastąpiła ona symbol z czasów Związku Radzieckiego, który w żaden sposób nie odwoływał się do specyfiki kraju

Godło Kazachstanu ma formę zbliżoną do koła, którego wypełnienie ma barwę niebieską, zaś kontury rysunku - złotą. Kolor niebieski to kolor nieba, oraz symbol ludów tureckich

W centralnym miejscu godła znajduje się tzw. szanyrak - element konstrukcyjny górnej części jurty, na którym opiera się jej cześć odpowiadająca dachowi. W tradycji kazachskiej symbolizuje on dom, a szerzej także pokój. Umieszczenie go w godle nawiązuje także do symbolu nieba, jakim niekiedy jest szanyrak. Po obu bokach godła znajdują się wizerunki Tułpara - mitycznego skrzydlatego konia. Ich postaci wzorowane są na znajdujących się na hełmie jaki posiadała złota figurka człowieka sprzed 2,5 tys. lat, wykopana w rejonie Ałmaty i świadcząca o istnieniu w owym czasie na terenie obecnego Kazachstanu wysoko rozwiniętej kultury, spokrewnionej z kulturą dzisiejszych Kazachów.

Wizerunki mitycznych koni symbolizują służbę, w tym przypadku zarówno służbę obywateli państwu, jak i służbę państwa dla dobra obywateli. Ich skrzydła symbolizują marzenie o zbudowaniu silnego, kwitnącego kraju. Świadczyć mają także o czystych zamiarach i dążeniach do osiągnięcia harmonii w społeczeństwie, zgodnego współżycia z przyrodą i pokoju.

W dolnej części godła znajduje się napis z nazwą państwa: ҚA3AҚCTAH.

Godło Kazachstanu zostało oficjalnie przyjęte przez parlament 4 czerwca 1992 r. Zastąpiło ono godło z czasów Związku Radzieckiego, które w żaden sposób nie nawiązywało do kultury, specyfiki i tradycji Kazachstanu.

Kazachowie stanowią 54% ogółu ludności, Rosjanie 30%, Ukraińcy 3%, Niemcy, Tatarzy i Uzbecy (po ok. 2%), Białorusini, Ujgurzy, Koreańczycy oraz Polacy; ludność rdzenna jest silnie zrusyfikowana, językiem ojczystym posługuje się zaledwie 40% Kazachów; większość Kazachów to muzułmanie sunnici; inne gł. wyznania: prawosławie, protestantyzm, buddyzm

Kazachstan jest 9. największym krajem na świecie, ale ma jeden z najniższych współczynników gęstości zaludnienia. Na jeden kilometr kwadratowy przypada zaledwie 6,5 osoby. Kazachstan jest tak ogromny, że dystans z jednego krańca na drugi wynosi tyle, co droga z Londynu do Stambułu.

Każdy rok w tradycyjnym kazachskim kalendarzu jest rokiem danego zwierzęcia.

Kolejne wykopaliska archeologiczne, które są prowadzone w tym kraju, wskazują na to, że była ona ojczyzną Amazonek, dzielnych wojowniczek z plemienia kobiet. Badania pokazują, że scytyjskie kobiety walczyły jako wojowniczki od VII do III wieku przed naszą erą.

Kazachstan jest największym państwem na świecie, które nie ma dostępu do morza. Co prawda jest tu Morze Kaspijskie, ale jak wiemy, jest to - wbrew nazwie - jedynie jezioro.

Prezydent Kazachstanu Nursułtan Nazarbajew zbudował stolicę kraju od podstaw w miasteczku robotniczym Akmoła (dzisiejsza Astana). W założeniu całkowity koszt budowy miał wynieść 20 miliardów dolarów, jednak suma ta wielokrotnie wzrosła, a miasto prężnie rozwija się do dziś.

Kumys to tradycyjny mleczny napój alkoholowy w Kazachstanie. Jest nazywany "mlecznym szampanem", gdyż jest alkoholem musującym. Kumys jest jedynym napojem alkoholowym, który mogą pić muzułmanie (około 70% populacji kraju), nie popadając jednocześnie w konflikt z prawami Koranu.

Kazachowie oficjalnie obchodzą trzy święta Nowego Roku. 1 stycznia - zgodnie z kalendarzem gregoriańskim, 14 stycznia - obchodzony od czasów sowieckich "Stary Nowy Rok" i w końcu Nauryz, czyli tradycyjne święto równonocy wiosennej.

Taxi zamawia się tu nietypowo i nieoficjalnie. Ludzie znajdują kierowców na ulicy, ale nie od razu wsiadają do samochodów, a negocjują i targują cenę. Gdy ta im odpowiada, to dopiero wtedy wsiadają do samochodu.

Najstarszy i największy na świecie kosmodrom Bajkonur w miejscowości Tiuratam to jeden z najsłynniejszych obiektów w Kazachstanie. Miejscowość Bajkonur znajduje się z kolei kilkaset kilometrów dalej - jednak to ją Rosjanie podawali oficjalnie, chcąc zachować w tajemnicy prawdziwą lokalizację założonego w 1955 roku kosmodromu.

Kazachstan jest największym krajem bez dostępu do morza - co wcale nie przeszkadza mu posiadać własnej marynarki wojennej. Stacjonuje ona na Morzu Kaspijskim - największym jeziorze świata. W Kazachstanie znajduje się też Aral - port rybacki znajdujący się… 12 kilometrów od wody i pozbawiony dostępu do niej od co najmniej ćwierćwiecz

Centrum Astany, stolicy Kazachstanu, to jedno z najdziwniej wyglądających miejsc na świecie. Tutejsza architektura łączy w sobie najróżniejsze wpływy. Widać budynki zwieńczone zarówno piramidami na wzór egipskich, kopułami jakby wprost zdjętymi z meczetów, a pomiędzy nimi ulokowano specyficzne stożki przypominające budynki z kreskówki o rodzinie Jetsonów.

Astana (kaz. Астана; do 1961 Akmolińsk, do 1992 Celinograd, do 1998 Akmoła) – miasto w Kazachstanie, od 10 grudnia 1997 stolica tego kraju. Miasto położone jest w północnej części kraju na Pogórzu Kazachskim, na północny zachód od Karagandy nad rzeką Iszym.

Centrum Astany oraz terminal pasażerski portu lotniczego w tym mieście zaprojektował słynny japoński architekt - Kisho Kurokawa, jeden z uczniów Kenzo Tanage. Znany jest on m.in. z takich realizacji jak Muzeum Van Gogha w Amsterdamie, lotnisko w Kuala Lumpur czy wiele znakomitych budowli w Japonii m. in. wieżowców z wymienialnymi elementami kapsułowymi.

Rdzeniem centrum Astany jest szeroki Bulwar Nurzhol z licznymi wielkimi kobiercami z kwiatów i fontannami, który ciągnie się na przestrzeni ok. 3 kilometrów. Jest on osią nowej części Astany i reprezentacyjnym deptakiem stolicy. Otaczają go liczne wieżowce, które zachwycają nie tylko fantazją kształtów ale i kolorami szklanych elewacji, a także nowoczesna zabudowa mieszkaniowa oraz budynki użyteczności publicznej.

Od wschodu bulwar rozpoczyna się od Centrum Handlowo-Rozrywkowego Chan Szatyre, które ma niepowtarzalną formę wielkiego namiotu o wysokości 150 metrów. Za nim rozciąga się Park Zakochanych, ulubione miejsce spotkań młodzieży. Tuż za nim wznosi się potężny biurowiec największej kazachskiej kompanii naftowej KazMunaiGas. Ma on charakterystyczny kształt i swoją architekturą nawiązuje do słynnego ośmiogwiazdkowego Hotelu Atlantis the Palm w Dubaju.

Idąc dalej bulwarem mijamy po prawej stronie górujące nad koronami drzew strzeliste wieże minaretów potężnego Meczetu Nur Astana, ufundowanego przez emira Kataru. Mniej więcej w połowie długości bulwaru wznosi się ażurowa konstrukcja wieży widokowej Bajterek, która do niedawna była głównym symbolem Astany. Na zachód od niej wzdłuż Bulwaru Nurzhol usytuowane są budowle nowej dzielnicy rządowej. Wchodzi się do niej mijając dwa złote biurowce, kształtem przypominające „termosy”. Mieszczą się w nich instytucje gospodarcze i finansowe, a ich złote fasady obrazują bogactwo kazachskiej gospodarki, czerpiącej zyski ze sprzedaży ropy, gazu i innych surowców mineralnych. Trzeba przyznać, że zarówno niespotykany kształt jak i złota szklana fasada robią imponujące wrażenie na turystach. Za nimi wznoszą się wieżowce Parlamentu i Senatu, które swoją architekturą nawiązują do regionalnej stylistyki. Nieco z boku wznosi się monumentalny 16-piętrowy budynek ze złotymi szybami, który ma ponad kilometr długości. Potocznie nazywany jest Domem Ministerstw, gdyż mieszczą się w nim różne resorty. Zachodni kraniec Bulwaru Nurzhol zamyka Pałac Prezydencki Ak Orda, który przypomina waszyngtoński Biały Dom, tylko jest od niego kilkakrotnie większy i wieńczy go błękitna kopuła ze strzelistą złotą iglicą.

Na wschodni krańcu Bulwaru Nurzhol znajduje się największe w Azji Centralnej Centrum Handlowo-Rozrywkowe Chan Szatyr, co w tłumaczeniu znaczy namiot Chana. Zaprojektował je znany brytyjski architekt - Norman Forest.

Ma ono niecodzienną formę przezroczystego namiotu i zyskało miano „najwyższego namiotu świata”, gdyż budynek ten ma 150 m wysokości. Jest to niezwykły obiekt, zarówno pod względem konstrukcji, jak i znajdujących się w nim atrakcji.

Powierzchnia tego budynku wynosi 23 tys. m² i pomieściłaby 10 stadionów piłkarskich. Znajdują się w nim brukowane ulice ze sklepami i restauracjami, polem do mini golfa, płynącą rzeką i plażą z palmami i piaskiem z Malediwów.

Dach Chan Szatyr wykonany jest z przezroczystego tworzywa sztucznego ETFE, który zapewnia dostęp promieni słonecznych. W połączeniu z ogrzewaniem i klimatyzacją pozwala na utrzymanie temperatury pomiędzy 15–30 °C w głównej przestrzeni oraz 19–24 °C w galerii handlowej, podczas gdy na zewnątrz temperatura w ciągu roku waha się od -35 do +35 °C.

Centrum Handlowo-Rozrywkowe Chan Szatyr zostało oddane do użytku w 2010 r. z okazji 70. urodzin prezydenta Kazachstanu, Nursułtana Nazarbajewa.

Wielu osobom architektura tego budynku przypomina ośmiogwiazdkowy hotel Atlantis the Palm w Dubaju. Jednak ten budynek nie ma nic wspólnego z hotelem, a tym co łączy obie te budowle są petrodolary za które je wybudowano.

Widniejący na zdjęciu obiekt to siedziba koncernu KazManuiGas, największej kazachskiej państwowej firmy zajmującej się eksploatacją złóż ropy i gazu. Firmowy biurowiec jest wyjątkowo okazały i pewnie nie przez przypadek nawiązuje do architektury Dubaju.

Spółka KazMunayGas jest krajowym operatorem Kazachstanu, zajmującym się poszukiwaniem, produkcją, rafinacją i transportem węglowodorów, reprezentującym państwo w sektorze naftowym Kazachstanu.

W 2005 r. otwarto w stolicy Kazachstanu Meczet Nur Astana, który jest trzecią co do wielkości tego typu budowlą w Azji Środkowej. Jego powierzchnia wynosi 17,5 tys. m² i może pomieścić wewnątrz 5000 wiernych i 2000 wiernych przed świątynią. Pomimo, że meczet znajduje się w centrum miasta jest doskonale widoczny dzięki minaretom wysokim na 63 metry. Otaczają one budynek świątyni, który przykrywa wielka złota kopuła umieszczona na wysokości 40 metrów. Wnętrze meczetu zdobią wzory w czterech kolorach: czerwonym, niebieskim, zielonym i złotym.

Meczet został podarowany przez emira Kataru dla narodu kazachskiego i prezydenta - Nursułtana Nazarbajewa.

W połowie Bulwar Nurzhol znajduje się ażurowa konstrukcja o nazwie Bajterek, co w tłumaczeniu znaczy wysoka topola. Pełni ona funkcję pomnika oraz wieży widokowej. Całkowita wysokość tego obiektu wynosi 105 m.

Bajterek symbolizuje drzewo życia, które było miejscem gniazdowania magicznego ptaka szczęścia - Samruka. Według legendy złożył on złote jajo w wysokiej koronie drzewa topoli będącego drzewem życia podtrzymującym niebo i tak powstało słońce.

Struktura wieży symbolizuje trzy filary procesu stworzenia - świat podziemny, ziemski i niebiański. Na szczycie wieży znajduje się szklana złota kula o średnicy 22m

symbolizująca legendarne złote jajo. Aby dotrzeć do jej wnętrza należy jedną z panoramicznych wind wjechać na jej szczyt. Taras widokowy znajduje się na wysokości 97 m i ma upamiętniać rok 1997, kiedy Astana stała się stolicą kraju.

W panoramicznej sali znajduje się pozłacany odcisk dłoni Nursułtana Nazarbajewa - pierwszego prezydenta Kazachstanu. Napis obok zachęca turystów do przyłożenia swojej dłoni do odcisku dłoni prezydenta.Ma to zapewnić szczęście i dobrobyt.

Szklana kula jest również platformę widokową, skąd można podziwiać piękny widok na centrum stolicy.

Wieżę - pomnik otwarto w 2002 roku i stała się ona nie tylko symbolem miasta, ale wszystkich Kazachów, którzy zachowując swoje historyczne korzenie zmierzają w kierunku nowoczesnej przyszłości.

Bäjterek znajduje się na nowym herbie Astany oraz na odwrocie każdego kazachskiego banknotu.

Tę niezwykłą konstrukcję zaprojektował znakomity brytyjski architekt Norman Foster.

Nowy Pałac Prezydencki nosi nazwę Ak Orda, co oznacza „biała siedziba”. Jego nazwa nawiązuje do kolorystyki pałacu, gdyż jego fasada wykonana jest z białego włoskiego marmuru, a we wnętrzach dominuje biała kolorystyka.

Pałac jest jednym z niewielu budynków w dzielnicy rządowej, który nie jest zaprojektowany w nowoczesnym stylu. Jego budowa trwała trzy lata i została zakończona w 2004 roku. Swoim wyglądem nawiązuje on do waszyngtońskiego Białego Domu, ale jest od niego o wiele większy i wieńczy go błękitna kopuła ze strzelistą złotą iglicą.

Pałac Ak Orda usytuowany na lewym brzegu rzeki Ishim (Esil) w pobliżu budynków Parlamentu i Sądu Najwyższego. Prezydent Kazachstanu nie mieszka w nim. Jest on jedynie miejscem jego pracy.

Budynek wraz z kopułą i iglicą ma 86 m wysokości. Mieszczą się w nim 4 kondygnacje. Najwyższa jest pierwsza kondygnacja, która ma 12 metrów wysokości. Wypełnia ją Wielki Hol Reprezentacyjny (Grand Central Hall) o powierzchni 1800 m² , w którym odbywają się oficjalne uroczystości powitania głów innych państw przed Gwardia Narodową. Zdobi go gigantyczny kryształowy żyrandol. Ponadto jest tu Sala Galowa, Sala do konferencji prasowych i Ogród Zimowy. Na drugim piętrze znajdują się biura administracji prezydenckiej. Trzecie piętro jest w całości poświęcone różnym międzynarodowym wydarzeniom: w Sali Marmurowej podpisywane są dokumenty z szefami obcych państw, w Sali Złotej odbywają się spotkania mniejszych grup, a Sala Owalna przeznaczona jest do rozmów na szczycie. Na trzecim piętrze jest także Sala Orientalna w formie jurty, pokój gościnny, sala rozszerzonych negocjacji i inne pomieszczenia. Na czwartym piętrze znajduje się Sala Kopuły w której odbywają się spotkania na szczycie, sala posiedzeń Rządu Republiki, biblioteka i inne pomieszczenia. Wszystkie pomieszczenia mają ekskluzywny, niepowtarzalny wystrój i wyposażone są w wyjątkowe dekoracje, meble i podłogi. W większości pomieszczeń znajduje się wiele złoconych elementów. Do wykonania wzorów pałacowych podłóg wykorzystano dwadzieścia jeden rodzajów marmuru.

Rysunek pałacu Ak Orda został uwieczniony na odwrocie kazachskiego banknotu o najwyższym nominale 10 000 tenge.

Pałac Prezydencki jest udostępniany do zwiedzania, tylko wtedy gdy nie ma w nim Prezydenta.

Nieopodal Pałacu Prezydenckiego Ak Orda w pobliżu nowego gmachu Filharmonii znajduje się budynek o bardzo futurystycznej formie. Jednym kojarzy się on z okiem, a innym z międzygalaktycznym pojazdem kosmicznym z innej planety. Bryła tego białego budynku z wypukłym nieco nachylonym szklanym dachem robi naprawdę duże wrażenie. Szczególnie pięknie budynek ten prezentuje się nocą, gdy przezroczysty dach podświetlany jest od wewnątrz.

Budynek ten jest siedzibą Centrum Nazarbajewa, którego celem jest pogłębianie badań i poszerzanie informacji na temat historii państwowości Kazachstanu. Instytucja ta działa także na rzecz wzmocnienia tożsamości obywatelskiej i patriotyzmu w społeczeństwie kazachskim oraz promuje aktywną współpracę Kazachstanu na arenie międzynarodowej.

Warto odwiedzić Centrum Nazarbajewa, gdyż jego wnętrze jest równie niesamowite pod względem architektonicznym jak zewnętrzna forma budynku.

Szczególne wrażenie robi kolekcja prezentów, którymi obdarowywano Pierwszego Prezydenta Kazachstanu w tym drogocenne wyroby ze złota i inne kosztowności, a także cenne dzieła sztuki.

Prezentowane jest tu także drzewo genealogiczne prezydenta, pamiątki z jego dzieciństwa, okresu szkoły, studiów, z życia rodzinnego i kariery politycznej.

Ważną część zbioru stanowią zdjęcia z przywódcami wszystkich ważniejszych państw.

W Centrum zgromadzono także podarki jakie Nursułtan Nazarbajew - prezydent Kazachstanu otrzymywał od swoich gości. Wśród nich są prezenty otrzymywane od oficjalnych delegacji rządowych i głów państw, ale także od firm i zwykłych obywateli.

Wiele eksponatów to trofea i pamiątki kazachskich i zagranicznych sportowców m.in. złoty rower zdobyty przez Aleksandra Winokurowa w 2006r. w wyścigu kolarskim La Vuelta a Espana. Ponieważ społeczności Azji bardzo lubują się w złocie i obdarowywanie złotymi przedmiotami należy tu do tradycji to takich drogocennych prezentów można obejrzeć tu Centrum bardzo dużo.

Osobną część zbiorów stanowią książki napisane przez prezydenta Kazachstanu, poświęcone jego życiu i działalności, a także podarowane mu przez znane osobistości świata nauki, kultury i polityki z specjalnymi wpisami i dedykacjami

Na terenie ogrodu w sąsiedztwie nowego Pałacu Prezydenckiego Ak Orda znajduje się budynek, który intryguje turystów swoim niecodziennym kształtem. Zainteresowanie wzbudza niecodzienny kształt budynku, przypominający rozchylające się płatki kwiatu. Strukturę zewnętrzną budynku tworzoną zakrzywione i nachylone do siebie pod różnym kątem ściany, pokryte niebieskimi i zielonymi szklanymi panelami. Jest to nowa siedziba Kazachskiej Filharmonii Narodowej, która została oddana do użytku 15 grudnia 2009 r. z okazji Dnia Niepodległości.

Projektantem tego niecodziennego w swojej formie budynku jest światowej sławy włoski architekt Manfredi Nicoletti.

Budynek filharmonii ma łączną powierzchnię około 55 tys. m². Znajdują się w nim trzy sale koncertowe na 3500, 400 i 200 miejsc oraz restauracje, sklepy, kawiarnie i ogromne wysokie na 30 metrów foyer. Główna sala koncertowa dla 3500 osób jest jedną z największych na świecie tego typu sal i jest wykorzystywana nie tylko do organizacji koncertów muzyki klasycznej, ale także muzyki rozrywkowej. Odbywają się tu również koncerty rockowe.

Koszt budowy nowej siedziby Kazachskiej Filharmonii Narodowej wyniósł 120 mln euro.

Światowej sławy brytyjski architekt Norman Foster zaprojektował Pałac Pokoju i Pojednania w kształcie piramidy. Obiekt usytuowany jest na 15 metrowym wzgórzu za Pałacem Prezydenckim Ak Orda, na przedłużeniu osi wyznaczonej przez Bulwar Nurzhol. Piramida została zaprojektowana według zasady złotego podziału Fibonacciego. Podstawą budowli jest kwadrat 62x62-m. Także wysokość budynku wynosi 62 m. Największym pałacowym pomieszczeniem jest sala widowiskowa na 1500 miejsc należąca do mieszczącego się tu Kazachstańskiego Teatru Operowego. W pałacu znajduje się również sala spotkań przedstawicieli różnych religii, biblioteka, centrum badań nad grupami etnicznymi zamieszkującymi Kazachstan, Stanowe Muzeum Złota i Drogocennych Metali oraz Muzeum Broni Myśliwskiej i Łowieckiej. W przeszklonym szczycie piramidy mieści się Atrium Cheopsa oraz Ogród Zimowy, zachwycający różnorodnością flory z całego świata. Duża szklana kopuła, przedstawiająca 130 gołębi symbolizujących narody Kazachstanu, wieńczy piramidę. W nocy kopuła świeci niczym latarnia wskazująca drogę do symbolu jedności różnych religii, kultur i narodów.

Największym i najbardziej okazałym pawilonem wystawowym Expo 2017 w Astanie był Pawilon Kazachstanu. Całe centrum wystawiennicze zostało zaprojektowane przez amerykańskich architektów Adrian Smith and Gordon Gill i wygląda jak futurystyczna stacja kosmiczna. W jej centrum stoi ogromna szklana kula o wysokości 100 m. Ten szklany budynek ma osiem poziomów i 24 000 m² powierzchni. Przezroczystą kulę ze szkła, będącą najwyższym kulistym budynkiem świata nazwano Nur Alem. To supernowoczesny, inteligentny budynek przyszłości. Dzięki zamontowanym w fasadzie kuli elementom fotowoltaicznym i dwóm turbinom wiatrowym, umieszczonym w niszy na jej szczycie, produkuje on energię elektryczną na swoje potrzeby.

Po zakończeniu Expo Pawilon Kazachstanu przemianowano na Muzeum Energii Przyszłości i jego ekspozycje ponownie są udostępnione dla zwiedzających.

Na parterze budynku multimedialne obrazy prezentują geografię i tradycje kulturowe Kazachstanu. Później goście futurystycznymi windami udają się na najwyższy, ósmy poziom pawilonu. Gdy opuszczają windę, czeka na nich niespodzianka. Jest nią szklana kładka, którą trzeba przejść. Wywołuje to dużo emocji, gdyż idąc nią i patrząc w dół widzi się 90-metrową otchłań wnętrza budynku. Nagrodą za przeżyty stres jest przepiękny widok z najwyższej kondygnacji na Astanę i otaczający ją step. Na ósmym poziomie przedstawiona jest wizja przyszłości Astany, funkcjonującej jedynie w oparciu o odnawialne źródła energii. Na niższych piętrach z zastosowaniem interaktywnych i multimedialnych technik prezentowane są różne sposoby produkcji energii. Od przyszłościowych projektów pozyskiwania energii z kosmosu, poprzez realizowane już sposoby wytwarzania energii w oparciu o biomasę, wiatr, wodę, słońce czy energię kinetyczną.

Nur Alem stał się symbolem nowoczesności Astany i Kazachstanu.

Transport Tower – wieżowiec w Astanie, stolicy Kazachstanu, o charakterystycznym wyglądzie podobnym do zapalniczki.

Budynek oddany do użytku w 2003, mierzy 155,15 m. i ma 34 kondygnacje oraz 32,294 m² powierzchni użytkowej. Budynek posiada 10 wind.

Mieści się w nim Ministerstwo Transportu i Komunikacji oraz Ministerstwa Przemysłu i Nowych Technologii Republiki Kazachstan.

W latach 2003-2008 był to najwyższy budynek w Astanie. Obecnie pod względem wysokości zajmuje 2 miejsce w Astanie i 3 miejsce w kraju.

Zapalniczka

Ze względu na swój charakterystyczny wygląd budynek często nazywany jest zapalniczką (ros. зажигалка). Jego historia zdaje się potwierdzać trafność tej nazwy. Budynek palił się już dwa razy - pierwszy raz jeszcze w czasie jego budowy, drugi jego pożar odnotowano w cztery lata po ukończeniu budowy.

Kanion Szaryński jest zdecydowanie największą atrakcją Kazachstanu. Kanion Szaryński porównywany jest do Wielkiego Kanionu w USA, a mieszkańcy Kazachstanu chwalą się, że takie rzeczy to tylko w Stanach i u nich. Wiemy, że to nieprawda. Że równie piękne kaniony są w Turkmenistanie czy w Namibii. Ale to nie umniejsza przecież wspaniałości Szaryńskiego Kanionu. 
Kanion Szaryński, Kanion Czaryński – kanion rzeki Szaryn, położony w południowo-wschodnim Kazachstanie, blisko gór Tienszan. Długość kanionu wynosi ok. 150 km, wysokość ścian dochodzi do 200 m. Ostańce piaskowcowe oraz zlepieńcowe przypominają Wielki Kanion Kolorado

Jezioro Bałchasz – bezodpływowe jezioro w Kazachstanie, w Kotlinie Bałchasko-Ałakolskiej. Zlewnia jeziora stanowi 413 000 km². Przy długości 600 km, jego średnia głębokość wynosi tylko 6 m. Lustro wody znajdujące się na rzędnej ok. 340 m n.p.m. ulega znacznym wahaniom.

Północny brzeg jest wysoki i skalisty, południowy – niski i piaszczysty. W zachodniej części woda jest słodka, we wschodniej zaś słona. Przyczynami takiej anomalii są wąskie połączenie obu części jeziora, silne parowanie związane z położeniem geograficznym oraz lokacja rzeki Ili, która przenosi ogromne masy słodkiej wody z topniejących śniegów z gór, w zachodniej części.

Central Park, znany również jako Gorky Park, to park miejski położony w dzielnicy Medeusky w Ałmaty. Został założony w 1856 roku i pierwotnie nosił nazwę The State Garden. Park obejmuje różne rodzaje drzew, takie jak wiąz, dąb, osika, klon, sosna, świerk, topola i brzoza; sztuczne zbiorniki wodne, atrakcje takie jak park wodny, kino Rodina, kompleks sportowy, obiekty kulturalne i publiczne zakłady gastronomiczne. Istnieją również atrakcje dla dzieci, w tym kolejka dla dzieci, park wodny i inne miejsca rozrywki.

Zajsan – jezioro w Kazachstanie, w śródgórskiej kotlinie między górami Ałtaj oraz Tarbagataj. Jezioro to stanowi część Zbiornika Buchtarmińskiego, który został utworzony przez zaporę Elektrowni Buchtarmskiej. Powierzchnia jeziora przed spiętrzeniem jego wód wynosiła 1810 km², a głębokość 10 m.

Do jeziora uchodzi rzeka Czarny Irtysz, a wypływa z niego rzeka Irtysz. Jezioro jest wykorzystywane do hodowli ryb, żeglugi oraz produkcji energii elektrycznej.

Ałmaty lub Ałma-Ata największe miasto i do 1998 stolica Kazachstanu, położone w południowo-wschodniej części kraju, na wysokości ok. 700 m n.p.m. u podnóża Zailijskiego Ałatau (Tienszan), w pobliżu granicy z Kirgistanem, na terenie charakteryzującym się dużą aktywnością sejsmiczną.

Sobór Wniebowstąpienia Pańskiego– prawosławny sobór w Ałmaty, katedra Metropolitalnego Okręgu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w Republice Kazachstanu w latach 2003–2010.

Sobór został wzniesiony na przełomie XIX i XX w. w stylu eklektycznym. Pierwsze prace nad wzniesieniem soboru w Wiernym podjęto w 1868, jednak zostały one przerwane. W 1872 miasto stało się siedzibą eparchii wierneńskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W związku z tym zdecydowano o niekontynuowaniu poprzedniej budowy, lecz opracowaniu zupełnie nowego projektu świątyni katedralnej, przeznaczonej dla 1500 wiernych. Przeprowadzony w 1882 konkurs na plan budynku wygrał G. Sieriebriannikow, jednak problemy z finansowaniem budowy, śmierć architekta i trzęsienie ziemi w 1887 ponownie sprawiły, że prace budowlane zostały zarzucone.

W latach 90. XIX w. opracowano zupełnie nowy projekt soboru. Z inicjatywy biskupa turkiestańskiego Grzegorza, za zgodą generał-gubernatora siemireczeńskiego, na cele budowy świątyni przeznaczono fundusze przekazane miastu drogą z ogólnocerkiewnej zbiórki na rzecz ofiar trzęsienia ziemi z 1887. W 1894 wyznaczono i poświęcono teren pod budowę świątyni, jednak jej nowy projekt powstał dopiero cztery lata później. Plan autorstwa architekta Konstantina Borisoglebskiego został wysoko oceniony przez miejscową administrację carską, która podkreślała, że obszerny i wyróżniający się architektonicznie sobór będzie wyraźnym znakiem panowania rosyjskiego w kraju zamieszkiwanym w większości przez muzułmanów. Obiekt miał być wzniesiony z drewna na kamiennym fundamencie. Projekt Borisoglebskiego nie został w pełni zaakceptowany przez Świątobliwy Synod Rządzący. Ostatecznie do wykonania zatwierdzony został opisywany projekt z poprawkami inżyniera Andrieja Zienkowa, który też został kierownikiem budowy. Sobór został ostatecznie zbudowany w latach 1904–1907 i poświęcony w roku ukończenia prac nad jego wznoszeniem. Obiekt przetrwał bez większych strat trzęsienie ziemi w 1911. Ikony dla ikonostasu powstały w kijowskiej pracowni Aleksandra Muraszki. Dzwony (w liczbie ośmiu) zostały przywiezione z Gatczyny.

W 1929 z dzwonnicy soborowej zdjęto dzwony, zniszczony został ikonostas soboru, zaś pozostała część wyposażenia – ikony i utensylia liturgiczne – rozkradzione. W latach 30. XX wieku budynek został zaadaptowany przez władze radzieckie na radiostację, a następnie na muzeum krajoznawcze, co wiązało się z poważnymi przekształceniami w jego wnętrzu, niemal zupełnie zacierającymi pierwotne przeznaczenie obiektu. Od lat 70. XX wieku budynek posiadał status zabytku.

W 1995 budynek decyzją prezydenta Kazachstanu Nursułtana Nazarbajewa został zwrócony Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu; zrezygnowano tym samym z pierwotnego planu, by obiekt współdzieliły parafia prawosławna i muzeum. W tym samym roku patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy II dokonał ponownego poświęcenia budynku, który w następnych latach został stopniowo w pełni przysposobiony do pełnienia funkcji liturgicznych.

Niezwykłe jezioro Kaindy leży w odległości 320 kilometrów od Ałmaty. Prowadzi do niego malownicza droga przez okolice doliny rzeki Chilik oraz wąwozu Kaindy. Zbiornik leży na wysokości 2000 m n.p.m. i ma około 400 metrów długości. Z wody o pięknym odcieniu zieleni i błękitu wystają liczne kikuty, niczym maszty zatopionych statków. Kiedyś na miejscu jeziora Kaindy znajdowała się kilkusetmetrowa dolina porośnięta świerkami Schrenka, która została zalana podczas trzęsienia ziemi.

Jezioro Issyk, nazywane bywa także Isyk lub Esik – co w wolnym tłumaczeniu oznacza po prostu „drzwi”. To malowniczy, alpejski akwen otoczonym przez lasy i łąki. Leży na wysokości 1760 metrów nad poziomem morza, w wąwozie Issyk w Trans-Ili Alatau, około 70 km na wschód od Ałmaty. Idealne miejsce na weekendowy odpoczynek od miejskiego zgiełku.

Geologicznie jezioro powstało niemal 8000 lat temu w wyniku zejścia potężnej kamiennej lawiny, która doprowadziła do utworzenia naturalnej 300-metrowej zapory. W 1939 roku rozpoczął się aktywny rozwój jeziora oraz przylegającego do niego terytorium.

Niestety w 1963 roku w zaledwie kilka godzin wszystko się zmieniło. Pęknięcie strefy lodowcowej w pobliżu górnej części rzeki Issyk doprowadziło do powstania ogromnego strumienia błota, który zniszczył naturalną zaporę i spowodował opróżnienie jeziora. Oficjalne statystyki mówią o ponad 100 ofiarach. W celu ich upamiętnienia na zboczu wzgórza wzniesiono metalowy krzyż. Do dziś widoczne są ślady tragedii – drzewa kiełkujące w miejscu, które kiedyś było dnem jeziora, czy ogromne głazy porozrzucane przy brzegach. Wody wróciły do jeziora, ale jego rozmiar jest dwa razy mniejszy niż poprzednio.

Wodospad Turgen, nazywany także wodospadem Niedźwiedzim. Położony jest w Wąwozie Turgieńskim, około 1800 metrów nad poziomem morza. Wodospad ma jakieś 30 metrów wysokości. Prowadzi do niego dość prosty, ale kamienisty szlak