Karaiby

                                                                    Karaiby 

Karaiby (Wyspy Karaibskie; dawniej: Indie Zachodnie) – region składający się z Morza Karaibskiego, tamtejszych wysp (w całości znajdujących się na Morzu Karaibskim, lub też częściowo z nim graniczących a częściowo z Oceanem Atlantyckim) oraz otaczających je wybrzeży. Region jest położony na południowy wschód od Zatoki Meksykańskiej i kontynentalnej Ameryki Północnej, na wschód od Ameryki Środkowej i na północ od Ameryki Południowej.

W położonym w zdecydowanej większości na płycie karaibskiej regionie znajdują się tysiące wysp i wysepek. Większość z nich tworzy łuki wyspowe, wyznaczające północną i wschodnią granicę Morza Karaibskiego. Wyspy Karaibskie składające się z Wielkich Antyli na północy i Małych Antyli na południu i wschodzie (w tym Wyspy Zawietrzne) są częścią Indii Zachodnich, do których zaliczany jest również archipelag Bahamów[a] (tj. Bahamy oraz Turks i Caicos). W szerszym znaczeniu kraje kontynentalne jak Belize, Wenezuela, Gujana, Surinam i Gujana Francuska też są włączane do regionu Karaibów.

W skład Karaibów wchodzą państwa wyspiarskie[b], terytoria zależne[c], departamenty zamorskie oraz gminy specjalne (zamorskie)[e]: Anguilla, Antigua i Barbuda, Aruba, Bahamy[a], Barbados, Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Dominika, Dominikana, Grenada, Gwadelupa, Haiti, Jamajka, Kajmany, Kuba, Martynika, Montserrat, Portoryko, Saint-Barthélemy, Saint-Martin, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Trynidad i Tobago, Turks i Caicos[a], Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych. Do 2010 roku do Karaibów były również zaliczane Antyle Holenderskie, niderlandzkie terytorium autonomiczne obejmujące 5 wysp: Bonaire, Curaçao, Saba, Sint Eustatius i Sint Maarten. W wyniku referendum i w efekcie rozwiązania Antyli Holenderskich Bonaire, Saba i Sint Eustatius stały się holenderskimi gminami nadzwyczajnymi, nazywane też gminami zamorskimi lub gminami specjalnymi (niderl. bijzondere gemeenten). Curaçao oraz Sint Maarten stały się autonomicznymi krajami (niderl. land) wchodzącymi w skład Królestwa Niderlandów.

W sumie wyspy obejmują obszar 255 tys. km², z liczbą ludności przekraczającą 40 mln osób

Flora Karaibów cechuje się dużą bioróżnorodnością. Wiele gatunków roślin jest endemicznych dla tego regionu. Szacuje się, że spośród 13 000 gatunków roślin występujących na Karaibach, 6550 jest endemicznych (endemizm w 50,4%). Około 1/4 grupy roślin naczyniowych z całego regionu występuje wyłącznie na Kubie[6]. Na tej wyspie występuje również ponad połowa endemicznych roślin z całego regionu Karaibów[6]. Kuba jest zdecydowanie najważniejszą pod względem bioróżnorodności, w szczególności roślinności, wyspą regionu. Największa wyspa Antyli zawiera blisko 48% gorących punktów różnorodności biologicznej (ang. hotspot) dotyczących obszaru lądowego Antyli.

Cały region stanowi bardzo zróżnicowany ekosystem lądowy i wodny, dzięki czemu występują tu zarówno lasy mgliste na obszarach górskich, np. Góry Błękitne i Góry John Crow na Jamajce oraz Rezerwat Las Mglisty Monteverde w Kostaryce, lasy namorzynowe Wielkich Antyli, np. na Isla de la Juventud (pol. Wyspa Młodości), oraz sawanny i zarośla kserofityczne na Kubie (Matorral de cactáceas de Cuba)

Wielkie Antyle – część większego łańcucha wysp na Morzu Karaibskim określanych jako Antyle. W skład archipelagu wchodzą: Kuba, Haiti, Jamajka i Portoryko wraz z mniejszymi wyspami leżącymi u ich wybrzeży.

Haiti – wyspa na Morzu Karaibskim (najwyższy szczyt Pico Duarte 3098 m n.p.m., długość linii brzegowej 3059 km), druga co do wielkości (po Kubie) wyspa Wielkich Antyli. Dawniej używano nazwy Hispaniola. Hispaniola to zlatynizowana wersja nazwy Española, czyli Mała Hiszpania, nadanej w 1492 podczas pierwszej wyprawy Kolumba. Później używano także nazw: Santo Domingo i San Domingo. W języku polskim zaprzestano używania nazwy Hispaniola w XIX wieku, a przyjęto nazwę Haiti. W innych językach nadal używa się nazwy Hispaniola.– wyspa na Morzu Karaibskim (najwyższy szczyt Pico Duarte 3098 m n.p.m., długość linii brzegowej 3059 km), druga co do wielkości (po Kubie) wyspa Wielkich Antyli. Dawniej używano nazwy Hispaniola. Hispaniola to zlatynizowana wersja nazwy Española, czyli Mała Hiszpania, nadanej w 1492 podczas pierwszej wyprawy Kolumba. Później używano także nazw: Santo Domingo i San Domingo. W języku polskim zaprzestano używania nazwy Hispaniola w XIX wieku,a przyjęto nazwę Haiti. W innych językach nadal używa się nazwy Hispaniola.

Wyspa odkryta w 1492 przez Kolumba, proklamowana została kolonią hiszpańską. Koloniści bezpośrednio lub pośrednio spowodowali wyginięcie rdzennej ludności - Indian z plemienia Tainów, a do prac na zakładanych plantacjach sprowadzili czarnoskórych niewolników z Afryki, w wyniku czego Murzyni szybko stali się dominującą liczebnie grupą ludności. Do 1667 cała wyspa znajdowała się pod panowaniem hiszpańskim. W wyniku stopniowego podboju przez korsarzy francuskich w 1697 zachodnia część wyspy, jako Santo Domingo, znalazła się we władaniu Królestwa Francji. W 1791 pod wpływem rewolucji francuskiej wybuchły bunty niewolników. Po zniesieniu niewolnictwa, powstańcy we francuskiej części wyspy proklamowali w 1801 niezależną republikę Haiti, a w 1803 pobili interwencyjne wojska Napoleona I Bonaparte złożone m.in. z oddziałów Legionów Polskich (ok. 6 tysięcy żołnierzy), a następnie zaatakowali i zajęli hiszpańską część wyspy, która w konsekwencji w okresie 1821-1843/1844 znajdowała się pod haitańską okupacją, i dopiero po powstaniu w 1844 r. proklamowała niepodległość.

Haiti jest niewielkim państwem w Ameryce Środkowej, które zajmuje zachodnią część wyspy Haiti w archipelagu Wielkich Antyli. Ten górzysty kraj cechuje się równikowym klimatem i zróżnicowaną roślinnością. Haiti jak i cała wyspa zwana Hispaniolą zostało odkryte przez Krzysztofa Kolumba.

Powierzchnia – 27 750 km²

Skrajne punkty:

północny 20°12'N,
południowy 18°00'N,
zachodni 74°30'W,
wschodni 71°35'W.
Rozciągłość południkowa wynosi 230 km, a równoleżnikowa 300 km

Haiti graniczy z Dominikaną od wschodu na długości 275 km, a od zachodu poprzez wody terytorialne Cieśniny Zawietrznej z Kubą.

Linia brzegowa ma 1771 km.

Klimat

Haiti leży w strefie klimatu równikowego wilgotnego, które lokalnie jest zróżnicowany. Charakterystyczne dla tego regionu jest występowanie dwóch pór deszczowych, trwających wiosną i jesienią. Wpływ na klimat ma północno-wschodni pasat.

Temperatury na obszarach poniżej 600 m n.p.m. są typowe dla klimatu równikowego, gdzie nie występują ekstrema termiczne. Zimą średnie temperatury wynoszą 23-25 °C, a latem 27-29 °C Jedynie w obszarach wyższych partii gór, temperatury są niższe i wynoszą 18-19 °C.

Opady na terenach górskich i na stokach dowietrznych są wysokie, charakterystyczne dla klimatu równikowego. Średnie wartości wynoszą ponad 1000 mm rocznie, na północno-wschodnich stokach przekraczają wartość 2000 mm. Jedynie w kotlinach śródgórskich wartości opadowe całkowicie odbiegają od klimatu równikowego. Obszary osłonięte od wilgotnych mas powietrza otrzymują od 300 do 500 mm rocznie. Latem i jesienią region Haiti jak i całej wyspy dostaje się pod działaniem niszczycielskich huraganów.

Flora i fauna

Świat zwierząt Haiti należy do antylskiej krainy neotropikalnej. Na Haiti nie występują zwierzęta drapieżne, a świat ssaków ogranicza się głównie do gryzoni i nietoperzy. Powszechne są gady, głównie jaszczurki i węże. Bogaty jest świata ptaków – około 200 gatunków. Na wybrzeżu żyją różne gatunki ptaków morskich, w głębi lądu endemicznym gatunkiem jest płaskodzióbek hispaniolski. Tereny wodne zamieszkują czaple i flamingi. W otaczających wyspę woda żyje około 270 gatunków ryb

Szata roślinna została znacznie przeobrażona przez człowieka, ale cechuje się różnorodnością i bogactwem gatunkowym. Pierwotnie wilgotne regionu kraju porastał wilgotny las tropikalny, obecnie występują tylko fragmenty tej formacji zajmują około 1% powierzchni kraju. Sam ekosystem leśny na Haiti zajmuje około 1/5 powierzchni kraju. Fragmenty lasu tropikalnego cechują się występowaniem takich gatunków jak: mahonie, cedry, palmy i paprocie. Lasy sosnowe porastają tereny wysoko położone skupiając się w masywie La Selle. Tereny suche jak zapadlisko Cul-de-Sac porastają lasy, których drzewa zrzucają liście w porze suchej oraz sawanny, występują tam kolczaste zarośla i kaktusy. Roślinność sawannową można spotkać także w regionie rzeki Artibonite. Wybrzeża, tam gdzie nie występują skały rosną zbiorowiska lasów namorzynowych.

Jeszcze w 1925 r. kraj był bujnie zalesiony (lasy pokrywały wówczas ok. 60% powierzchni kraju), jednak na skutek bardzo niestabilnej sytuacji politycznej i równie złej sytuacji gospodarczej, w kolejnych dziesięcioleciach zniszczono niemal 95% drzewostanu. Efektem jest postępujące jałowienie gleby oraz jej erozja, co odbija się także na katastrofalnych powodziach.

Haiti jest republiką z prezydentem wybieranym w głosowaniu powszechnym. Według powszechnych ocen rządy w Haiti rzadko sprawowane były jednak w demokratyczny sposób, ponieważ kolejni prezydenci często stosowali autorytarne metody. Aktualnie obowiązująca konstytucja, wzorowana na francuskiej i amerykańskiej, została wprowadzona w 1987 roku, kiedy prezydentem był Leslie Manigat. W późniejszym okresie była czasowo zawieszana i ograniczana i dopiero w 1994 roku została wprowadzona na nowo.

Flaga Haiti – przyjęta urzędowo 25 lutego 1986 roku. Tworzą ją dwa poziome pasy: niebieski (górny) oraz czerwony (dolny). Dwukolorowa flaga, niebieska i czerwona, skomponowana poprzez usunięcie z narodowych barw Francji koloru białego, używana była podczas antyfrancuskiego powstania, które doprowadziło do ogłoszenia w 1804 roku niepodległości Haiti. Współczesna flaga nawiązuje do tamtych czasów.

Od 25 maja 1964 do 25 lutego 1986 roku, podczas dyktatorskich rządów François Duvaliera oraz jego syna Jeana-Claude'a Duvaliera obowiązująca flaga państwowa była inna. Tworzyły ją dwa pionowe (nie poziome) pasy: czerwony i czarny wraz ze znajdującym się pośrodku godłem państwowym. Po obaleniu rządów Jeana-Claude'a Duvaliera wprowadzono jako obowiązującą współczesną flagę.

Pośrodku flagi widnieje godło Haiti, które nie pojawia się na państwowej fladze cywilnej.

Godło Haiti zostało przyjęte w 1807 r., w obecnej formie obowiązuje jednak dopiero od 1986 r., tj. od ustąpienia Jeana-Claude Duvaliera.

Pośrodku godła stoi palma, na której została zatknięta Czapka frygijska, będąca symbolicznym nawiązaniem do ideałów rewolucji francuskiej. Obok palmy znajduje się sześć sztandarów z barwami haitańskimi, przed sztandarami zaś - dwie armaty, a także werbel, trąbka, karabin oraz dwie kotwice.

Na samym dole godła umieszczona jest narodowa dewiza Haiti: L'Union Fait La Force (fr. Jedność daje siłę).

Według szacunków Organizacji Narodów Zjednoczonych populacja Haiti liczyła w 2011 roku 11,1 miliona osób[5], w tym połowa z nich była młodsza niż 20 lat. W 1950 w pierwszym formalnym spisie powszechnym liczba ludności wynosiła 3,1 miliona.
Większość obecnych Haitańczyków jest czarnoskóra (około 95%). Reszta to przede wszystkim Mulaci i biali (około 5%).

Języki
Głównymi językami Haiti są język haitański oraz język francuski, przy czym francuski jest językiem kultury oraz edukacji i jako taki ma wyższy prestiż społeczny. Rola haitańskiego rośnie jednak z roku na rok, ponieważ przez wielu Haitańczyków odbierany jest jako element własnej tożsamości. Wyłącznie religijne znaczenie (dla wyznawców voodoo) ma język langaj.

Religia
Struktura religijna kraju:

katolicyzm – 54,7%
Zobacz też: Podział administracyjny Kościoła katolickiego na Haiti.
protestantyzm – 28,5% (gł. zielonoświątkowcy, baptyści i adwentyści dnia siódmego)
Osobny artykuł: Protestantyzm na Haiti.
voodoo – 2,1% (oficjalnie)
pozostali – 4,6%
Osobny artykuł: Świadkowie Jehowy w Haiti.
bezwyznaniowcy – 10,2%
Liczba wyznawców voodoo pozostaje zaniżona. W praktyce voodoo praktykowane jest w dużym stopniu przez wyznawców innych religii (głównie katolików). W 2003 roku wyznanie to stało się religią państwową

Jamajka (ang. Jamaica) – wyspa i państwo na Morzu Karaibskim w archipelagu Wielkich Antyli, położone na południe od Kuby i na zachód od Haiti.

Jamajka jest państwem wyspiarskim leżącym w archipelagu Wielkich Antyli. Jamajka leży w odległości 150 km od południowo-wschodnich wybrzeży Kuby i około 175 km do Haiti. Ten niewielki kraj leżący na wyspie o tej samej nazwie cechuje się wyżynno-górzystym krajobrazem i tropikalnym klimatem. Jamajka została odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1494 roku.Powierzchnia i skrajne punkty
Powierzchnia – 10 990 km²
Skrajne punkty: północny 18°32′N, południowy 17°43′N, zachodni 78°20′W, wschodni 76°10′W. Rozciągłość południkowa tej podłużnej wyspy wynosi 90 km, a równoleżnikowa 320 km.
Jamajka jest wyspą i poprzez wody terytorialne graniczy od północy z Kubą, a od północnego wschodu z Haiti.

Linia brzegowa – 1022 km

Herb Jamajki przedstawia na srebrnej tarczy czerwony krzyż grecki,a na nim pięć złotych owoców ananasa. Herb nadany 3 lutego 1663. Został przyznany Jamajce przez Wielką Brytanię jako jednemu z pierwszych państw kolonialnych będących pod jego panowaniem . Tarczę podtrzymuje para Arawaków, rdzennych mieszkańców wyspy, kobieta z koszem owoców i mężczyzna z łukiem. Ananasy są symbolem rolnictwa - podstawowej gałęzi gospodarki. W klejnocie znajduje się aligator na czarnej belce. Mity niektórych ludów Ameryki Środkowej przypisuje się mu stworzenie świata. Koszyk owoców, oznacza gościnność wobec turystów. Podobnie wygląda flaga premiera Jamajki. Motto na wstędze: Z wielu narodów - jeden.

Herb modyfikowany był w 1957 i 1962 roku.

W czasach kolonialnych flaga Jamajki oparta była na brytyjskim niebieskim sztandarze – był to niebieski płat z flagą Zjednoczonego Królestwa w kantonie, zaś w części wolnej na białym kręgu umieszczono herb kolonii. Tak skonstruowane weksylium pozostawało w użyciu aż do ogłoszenia przez Jamajkę niepodległości w 1962 roku

W przededniu tych wydarzeń, we wrześniu 1961 roku rząd Jamajki ogłosił otwarty konkurs na wzór flagi narodowej, w którym główna nagroda wynosiła 100 funtów[2]. W odpowiedzi wpłynęło 368 propozycji, spośród których specjalna komisja wyłoniła 12 wzorów, a z nich zwycięski projekt wybrać miała Połączona Dwustronna Komisja Parlamentarna. Organ ten nie zdołał jednak dojść do porozumienia w sprawie wyboru jednego wzoru, wobec czego zdecydowano się na stworzenie nowej propozycji. Dodatkowe znaczenie miał fakt istnienia niebezpieczeństwa, że cały proces nie zostanie ukończony do dnia ogłoszenia niepodległości. Ostatecznie w maju 1962 roku ustalono, że nowa flaga będzie składać się z będzie z pięciu poziomych pasów, spośród których skrajne miały być zielone, środkowy czarny, a dwa pozostałe złote. Całość miała mieć proporcje 1:2.

Opisana w ten sposób flaga została co prawda zatwierdzona przez wszystkie wymagane urzędy brytyjskie, jednak w toku dalszej dyskusji zauważono, że niemal identyczną flagę przyjęła w 1961 roku niepodległa Tanganika. Wobec tego zdecydowano się na zmianę projektu, który po modyfikacjach ustalał, że na płacie flagi zostanie umieszczony złoty krzyż skośny, a powstałe w ten sposób trójkąty będą mieć kolor zielony (pola 2. i 4., górny i dolny) i czarny (pola 1. i 3., w części czołowej i wolnej). Szerokość krzyża określono jako 1/6 długości części wolnej flagi.

Flagę po raz pierwszy wciągnięto na maszt 6 sierpnia 1962 roku, w dniu ogłoszenia przez Jamajkę niepodległościPierwotnie, zgodnie z oficjalną definicją poszczególne barwy biały pierwotnie symbolizować:

czerń – trudy przebyte i mające dopiero nastąpić,
złoto – dobra naturalne oraz piękno światła słonecznego,
zieleń – nadzieję oraz zasoby rolnicze.
Całość ułożono w sformułowanie: Zdarzają się trudy, jednak ziemia jest zielona, a słońce świeci. Znaczenie koloru czarnego zmieniono w roku 1996, kiedy ustalono, że odpowiada on ludzkiej sile i kreatywności. Zmodyfikowano także slogan, który przeredagowano wówczas w następujący sposób: „Słońce świeci, ziemia jest zielona, a ludzie są silni i pomysłowi

Jamajka, mimo że leży 1800 km od równika, to znajduje się w strefie klimatu równikowego, gdzie występują duże ilości opadów. Obszar Jamajki leży w strefie działań gorących prądów morskich i północno-wschodnich pasatów.

Temperatury przez cały rok są prawie takie same, gdzie roczne amplitudy nie przekraczają 5 °C. Występują jednak duże różnice regionalne, co wiąże się z wysokością nad poziom morza. Na nizinach rozkład dobowy i roczny temperatur jest typowy dla klimatu równikowego, gdzie temperatury wynoszą 24-28 °C. Istotny wpływ na przebieg temperatur ma wpływ Morza Karaibskiego i prądów morskich. Inne wartości termiczne występują na terenach wyżynnych i górzystych, gdzie średnie temperatury wynoszą od 18 do 15 °C w wysokich partiach gór. Zdarza się, że w najwyższych partiach Gór Błękitnych średnie dobowe wartości termiczne mogą obniżyć się do 10 °C, a nawet mniejszych.

Opady są ogólnie wysokie, typowe dla obszarów równikowych, lecz zróżnicowane regionalnie. Najniższe opady występują na zawietrznych stokach gór i jest to około 1000 mm rocznie. Najwięcej opadów jest w północno-wschodniej części wyspy, gdzie roczna suma opadów dochodzi do 6000 mm. W pozostałej części wyspy średnia opadowa wynosi 2000 mm rocznie. Największe opady przypadają na okres letni. Jamajka cechuje się wysoką wilgotnością, szczególnie tam, gdzie są wysokie opady. Wyspa co roku jest nawiedzana przez cyklony tropikalne.

Flora i fauna

Świat zwierząt Jamajki należy do antylskiej krainy neotropikalnej. Największe skupiska zwierząt występują w lasach tropikalnych. Największymi drapieżnikami są krokodyle, których populacja jest niewielka. Do większych ssaków należą dzikie świnie, powszechne są drobne zwierzęta, głównie gryzonie i gady. Charakterystycznym gryzoniem jest przypominający świnkę morską rzadko występujący królik jamajski. Z gadów powszechne są jaszczurki jak np. gekony, liczne są także węże. Powszechnymi ssakami są nietoperze, które mają dobre warunki do bytowania. Bogaty jest także świat ptaków, gdzie występuje około 200 gatunków. Charakterystycznym ptakiem jest koliber czarnogłowy. W lasach żyją jaskrawożółte, pomarańczowe i zielone papugi.

Świat roślinny związany jest ze strefą klimatyczną i rzeźbą wyspy. Naturalną szatę roślinną tworzyły na wschodzie lasy zrzucające liście na okres suszy oraz miejscami wilgotne lasy równikowe. Lasy równikowe są wciąż zachowane, choć ich udział jest niewielki. Łączna powierzchnia lasów na Jamajce wynosi około 25%. Głównymi i cennymi gatunkami lasów równikowych na Jamajce są mahonie, hebany i palisandry. Na terenach wyżynnych występuje roślinność sawannowa i suchorośla, obie te formacje w wielu miejscach zostały wyparte przez tereny rolnicze. Wybrzeże w wielu miejscach jest porośnięte przez lasy namorzynowe, a w strefie nadbrzeżnej występuje też roślinność bagienna. Charakterystycznym drzewem Jamajki jest mahoe, powszechne są także palmy. Wybrzeża głównie południowe, otoczone rafami koralowymi.

Portoryko (hiszp. Puerto Rico – „bogaty port”) – terytorium zorganizowane nieinkorporowane Stanów Zjednoczonych o statusie wspólnoty (US Commonwealth), leżące na wyspie o tej samej nazwie (i kilku mniejszych wyspach) w Ameryce Środkowej, nad Oceanem Atlantyckim i Morzem Karaibskim.

Wyspa Puerto Rico w okresie prekolumbijskim zamieszkiwana była przez Arawaków. Dla Europy odkrył ją w 1493 roku Krzysztof Kolumb. W 1508 roku rozpoczęło się osadnictwo hiszpańskie, które wyparło rdzenną ludność. Od 1518 roku sprowadzano do pracy murzyńskich niewolników[2]. Pod koniec XVI wieku udaremniono kilka prób przejęcia wyspy przez Holandię i Wielką Brytanię. Od XVII wieku rozwinęły się uprawy plantacyjne, szczególnie intensywne w drugiej połowie XIX wieku, aż do zniesienia niewolnictwa w 1873 roku[2]. W latach 1810-30 istotny napływ ludności hiszpańskiej (kreolskiej) z krajów Ameryki Południowej okresu walki o niepodległość. Pod koniec XIX wieku uaktywnił się ruch niepodległościowy. W odpowiedzi na jego żądania w 1897 roku Hiszpanie nadali wyspie szeroką autonomię. W 1898 roku, po wojnie amerykańsko-hiszpańskiej, kraj trafił w ręce Stanów Zjednoczonych. W 1917 roku przyznano wyspie autonomię a jej mieszkańcy otrzymali obywatelstwo amerykańskie. W 1946 roku na stanowisko gubernatora wybrany został pierwszy rodowity Portorykańczyk, Luis Muñoz Marín. Od 1948 roku kolejnych gubernatorów wybiera się w powszechnych wyborach. W 1950 roku odbyło się nieudane powstanie niepodległościowców[4]. W 1952 roku uzyskało status państwa stowarzyszonego. Od końca lat 60. nasiliły się wewnętrzne spory o wybór niepodległości lub przekształcenie kraju w stan USA. Od lat 70. działała Ludowa Armia Boricua i Siły Zbrojne Wyzwolenia Narodowego. Te nacjonalistyczne (a zarazem lewicowe) ruchy przeprowadziły szereg antyamerykańskich działań zbrojnych, których szczególne natężenie miało miejsce w latach 70. i 80. W 1993 roku w referendum Portorykańczycy zadecydowali o utrzymaniu dotychczasowego statusu politycznego.

Portoryko jest jednym z terytoriów nieinkorporowanych Stanów Zjednoczonych. Jego mieszkańcy są obywatelami USA i mogą się dowolnie osiedlać na terytorium stanów. Wówczas automatycznie nabywają prawa głosowania w wyborach prezydenckich, stanowych i lokalnych. W Izbie Reprezentantów wyspę reprezentuje jeden wybierany na czteroletnią kadencję delegat (zwany Resident Commissioner of Puerto Rico), który nie ma prawa głosu w izbie[a]. Portorykanie wybierają natomiast w prawyborach prezydenckich przedstawicieli na ogólnokrajowe konwencje Partii Demokratycznej i Republikańskiej.

Sytuacja polityczna wyspy jest do pewnego stopnia prowizoryczna. Pomimo nazwy „Wolne Państwo Stowarzyszone Portoryko” (Estado Libre Asociado de Puerto Rico) nie jest to państwo stowarzyszone z USA w tym znaczeniu co Mikronezja, Palau czy Wyspy Marshalla, mające prawo swobodnego rozwoju stosunków międzynarodowych. Jest zorganizowanym terytorium nieinkorporowanym o statusie „wspólnoty” (ang. commonwealth) – zależne od USA, o dużej – odpowiadającej terytorium stowarzyszonemu – autonomii wewnętrznej. Mieszkańcy nie płacą federalnych podatków od dochodów wytworzonych na wyspie.

Część mieszkańców wyspy domaga się pełnej niepodległości, bądź choćby na prawach rzeczywistego państwa stowarzyszonego. Inni z kolei opowiadają się za pełną integracją ze Stanami Zjednoczonymi poprzez przekształcenie wyspy w kolejny amerykański stan. W wyniku ostatniego referendum przeprowadzonego w 2012 roku mieszkańcy terytorium większością 54% głosów opowiedzieli się za przekształceniem go w 51. stan, przy czym wynik głosowania był kontrowersyjny m.in. z powodu wielu nieważnych głosów. Ewentualna inkorporacja wymagałaby głosowania w Kongresie.

Herb Portoryko został po raz pierwszy ustanowiony przez monarchę hiszpańskiego w 1511 roku i jest najstarszym herbem w obu Amerykach. Herb został oficjalnie ponownie przyjęty przez rząd Portoryko w 1976 roku.

W centralnej części herbu, w polu zielonym symbolizującym urodzaj wyspy, znajduje się baranek Boży z flagą symbolizująca św. Jana Chrzciciela, leżący na księdze, którą jest Apokalipsa św. Jana. Wokół tarczy bordiura z symbolami Kastylii (zamek), Leónu (lew), flaga Królestwa Kastylii i Leónu oraz krzyż jerozolimski.

Po bokach tarczy złote litery F oraz Y, jarzmo i pęk strzał symbolizują Ferdynanda II Katolickiego i Izabelę Kastylijską. Pod tarczą na wstędze łacińskie motto, Joannes Est Nomem Ejus (cytat z Wulgaty, Łk 1,63), znaczy „Jan to jego imię” (wyspa początkowo nazywała się San Juan). Na tarczy korona.
Flagę Portoryko częściowo wzorowano na kubańskiej i amerykańskiej. Gwiazda symbolizuje kraj, a kolory republikańskie wartości. Niektórzy Portorykańczycy interpretują je jako sprzeciw wobec amerykańskiej dominacji nad ich wyspą.

Zaprojektowana 22 grudnia 1895. Oficjalnie zatwierdzona 24 lipca 1952

Portoryko leży w strefie klimatu podrównikowego wilgotnego, który kształtowany jest przez północno-wschodnie pasaty przynoszące obfite opady deszczu. Wyspa oblewana jest przez ciepłe prądy morskie, przez co temperatury tego regionu są wysokie, ale cechują się brakiem ekstremów.

Temperatury mają przebieg zbliżony do klimatu równikowego, gdzie średnia roczna wynosi 26 °C. W okresie zimowym średnia dobowa wynosi 24 °C, a latem temperatura sięga 28-29 °C. Dobowe amplitudy są niewielkie i nie przekraczają z reguły 5 °C. Obszary wyżej położone są chłodniejsze. Wysokie partie Cordillera Central cechują się średnią roczną o kilka stopni niższą niż na terenach nizinnych. Średnie wartości wynoszą w ciągu roku 19-21 °C.

Opady są bardzo zróżnicowane i cechują się duża rozpiętością w kierunkach północny wschód - południowy zachód. Przyczyną są pasaty przynoszące obfite opady deszczu w półroczu letnim i tereny górskie zatrzymujące większość opadów. Toteż północno-wschodnia część wyspy cechuje się typowo równikowymi wartościami rzędu 1 500 do 2 000 mm, a górach Sierra de Lequillo sięgają nawet 4 000 mm. Południe i zachód wyspy jest zdecydowanie suchy, gdzie średnia roczna opadowa nie przekracza 1 000 mm, oscylując w granicach 800-1 000 mm. Największe opady występują latem w okresie od maja do listopada, a pora sucha trwa kilka miesięcy w półroczu zimowym i jest wyraźnie zaznaczona na terenach o niskich opadach. Region Portoryko leży na trasie niszczycielskich cyklonów tropikalnych.

Flora i fauna

Szata roślinna jest w dużym stopniu wyniszczona, a wiele obszarów wyspy zostało przeznaczonych pod uprawę. Naturalną szatę roślinną stanowią lasy tropikalne i rosnące w suchszych regionach wyspy podzwrotnikowe lasy, który drzewa częściowo tracą liście w porze suchej. W lasach tych charakterystyczne są lasy palmowe. Palmy powszechne są także na wybrzeżu. Lasy łącznie zajmują 1/5 powierzchni kraju, zaś lasy tropikalne to obszar około 10% powierzchni. Równikowe lasy rosną na terenach o największych opadach deszczu. Znaczne obszary kraju zajmują tereny sawannowe, gdzie oprócz lasów podzwrotnikowych i samych sawann, występują także zarośla twardolistne i krzewy suchoroślowe. U południowy wybrzeży rosną rafy koralowe. Miejscami na wybrzeżu tereny porasta roślinność namorzynowa.

Świat zwierząt należy do antylskiej krainy neotropikalnej i jest bogaty pod względem gatunkowym. Na wyspie nie ma dużych ssaków, powszechne są gady i ptaki, a także skorupiaki. Z ssaków najpowszechniejsze są nietoperze, a wodach przybrzeżnych żyją delfiny i wieloryby. Świat ptaków jest bardzo bogaty i reprezentowany jest przez 349 gatunków, gdzie 18 to gatunki endemiczne.

Dominikana, oficjalna nazwa: Republika Dominikańska – drugie co do wielkości (po Kubie) państwo na Morzu Karaibskim. Zajmuje około 2/3 powierzchni wyspy Haiti, dzieląc ją z położonym po stronie zachodniej państwem Haiti.

Dominikana jest niewielkim państwem leżącym w Ameryce Środkowej. Dominikana zajmuje wschodnią część wyspy Haiti, która wschodzi w skład Wielkich Antyli. Ten górzysty kraj charakteryzuje się gorącym i wilgotnym klimatem i zróżnicowaną roślinnością. Obecna Dominikana jak i cała wyspa została odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1492 roku.Powierzchnia – 48 734 km²

Skrajne punkty:

północny: 19°58'N – przylądek Isabela
południowy: 17°37'N – przylądek Beata
zachodni: 72°00'W – granica z Haiti przy jeziorze Péligre
wschodni: 68°18'W – przylądek Engaño
Rozciągłość południkowa wynosi 260 km, a równoleżnikowa 395 km.

Dominikana graniczy od zachodu z Haiti, gdzie długość granicy wynosi 275 km. Linia brzegowa wynosi 1288 km.

Flaga Republiki Dominikany powstała w 1839, kiedy Dominikańczycy walczący o niepodległość dodali biały krzyż do flagi Haiti (dwa poziome pasy: niebieski i czerwony). Później kolory niebieski i czerwony ułożono przemiennie. Flaga jest prostokątem o proporcjach 5:8.

Symbolika
krzyż jest symbolem wiary katolickiej.
kolor niebieski symbolizuje wolność.
kolor czerwony symbolizuje krew przelaną w walce o niepodległość.
w herbie są flagi narodowe, Krzyż i Biblia. Dewiza nad tarczą Dios, Patria, Libertad znaczy Bóg, Ojczyzna, Wolność – dominikańskie motto narodowe
Herb Dominikany przedstawia tarczę podtrzymywaną przez gałąź wawrzynu (po lewej) oraz palmy (po prawej). Nad tarczą znajduje się wstęga z mottem narodowym w języku hiszpańskim Dios, Patria, Libertad (Bóg, Ojczyzna, Wolność). Poniżej znajduje się druga wstęga z napisem Republica Dominicana. Na tarczy znajduje się Biblia oraz niewielki krzyż. Po obu stronach Biblii znajdują się trzy włócznie, a na dwóch z nich umieszczone są flagi Dominikany.

Herb znajduje się w centralnej części flagi Dominikany.

Dominikana pomimo dużej odległości od równika jest zaliczana do strefy klimatu równikowego. Klimat Dominikany charakteryzują obfite choć nierównomiernie rozłożone opady deszczu i wysokie przez cały rok temperatury. Pogodę kształtują północno-wschodnie pasaty decydujące o różnicach regionalnych opadów i ciepłe prądy morskie.

Temperatury są typowe dla klimatu równikowego i średnie wartości termiczne są przez cały rok wyższe niż 20 °C. Średnia roczna temperatura wynosi 25 °C. W ciągu całego roku amplitudy termiczne są niewielkie i nie przekraczają ogólnie 10 °C, podobnie jest z amplitudami dobowymi. Duże są różnice regionalne. Typowe równikowe wartości występują w strefie nadbrzeżnej, gdzie w okresie zimowym, średnie wartości to 23 °C, a latem temperatury dochodzą do 30-32 °C. Lokalnie odnotowywane są ekstrema termiczne, choć upały osiągające 40 °C są rzadkie. Region charakteryzuje piętrowość klimatyczna. Wysokie partie gór leżą w piętrze klimatu umiarkowanego, gdzie średnia roczna wynosi 16-17 °C.

Opady typowe dla obszaru równikowego, choć nie są one równomiernie rozłożone w ciągu roku. Najmniejsze wartości opadowe występują na południowym zachodzie, na stokach zawietrznych, gdzie średnio w ciągu roku spada około 1000 mm deszczu rocznie. Największe opady występują na wybrzeżu, szczególnie na północy i na wschodnie i na stokach dowietrznych. Maksymalne wartości to 2500 do 2540 mm rocznie. Największe opady przypadają na miesiąc maj, a także przez cały okres letni wartości opadowe są wysokie. Najmniejsze opady występują w okresie zimowym. W Dominikanie występuje krótka trwająca około trzech miesięcy pora sucha, która przypada na okres zimowy, ale regionalnie okresy jej występowania są różne. W czasie pory suchej opady atmosferyczne występują ze zmniejszoną ilością.

Dominikana leży w strefie występowanie silnych huraganów, te ekstremalne zjawiska nawiedzają kraj późnym latem i jesienią. Przez cały rok, panuje wysoka wilgotność, która sięga średnio 90% latem, a zimą średnio około 70%.

Flora i fauna

Szata roślinna jest zróżnicowana co wiąże się z urozmaiconą rzeźbą terenu i lokalnymi warunkami klimatycznymi. Wilgotne tereny, jakimi są przede wszystkich dowietrzne stoki gór oraz niziny, porastają lasy tropikalne wiecznie zielone, gdzie występuje wiele gatunków drzew takich jak mahoń czy heban, a także palma królewska. Palmy są powszechne na Dominikanie, szczególnie w regionach nadbrzeżnych. Obszary mniej wilgotne jak zawietrzne stoki gór także są porośnięte lasami tropikalnymi, jednak z udziałem drzew zrzucających liście w krótkiej porze suchej. W górskich lasach charakterystyczne są epifity. Wysokie partie gór porastają lasy sosnowe i mieszane. Bardziej suche wyżynne regiony porasta sawanna, a miejscami nawet pustynna. Zachodnia i północna część wybrzeża miejscami jest porośnięta lasami i zaroślami namorzynowymi. Większość naturalnej szaty roślinnej została jednak wyniszczona na potrzeby rolnictwa. Obszary leśne zajmują około 1/4 powierzchni kraju.

Fauna
Świat zwierząt należy do antylskiego regionu krainy neotropikalnej. Mimo dość dogodnych warunków do rozwoju, fauna jest uboga. Nie występują duże ssaki, powszechne są różne gatunki gryzoni i nietoperzy. Bogaty jest świat ptaków, zarówno morskich jak i lądowych. Charakterystyczne dla Dominikany jest występowanie dużych stad flamingów nad jeziorem Enriquillo. Ciekawostką jest występowanie w lasach zdziczałych kóz i krów, które zostały przywiezione przez kolonistów. W wilgotnych lasach występują liczne gady, głównie węże. Wody przybrzeżne obfitują w liczne gatunki zwierząt morskich jak delfiny, skorupiaki i wiele gatunków ryb.

Utworzono 9 parków narodowych oraz rezerwaty, a łączna powierzchnia terenów chronionych zajmuje 20% Dominikany.

Barbados – najbardziej na wschód wysunięte państwo Małych Antyli wchodzące w skład Wysp Zawietrznych. Barbados leży na Oceanie Atlantyckim, 180 km na wschód od wyspy Saint Vincent, poza główną linią archipelagu Małych Antyli. Wyspa została odkryta przez Hiszpanów w 1536 roku. Barbados jest krajem o gorącym klimacie, którego gospodarka opiera się w głównej mierze na turystyce.

Powierzchnia – 430 km² – wielkością zbliżona do przeciętnego polskiego powiatu.

Do wyspy należy 69 569 km² wód terytorialnych.

Skrajne punkty:

północny 13°20'N,
południowy 13°02'N,
zachodni 59°39'W,
wschodni 59°29'W.
Rozciągłość południkowa wyspy wynosi około 30 km, zaś równoleżnikowa około 25 km.

Głową państwa jest monarcha Wielkiej Brytanii, którego na wyspie reprezentuje gubernator generalny. Parlament jest dwuizbowy: Izba Zgromadzenia (izba niższa; House of Assembly) oraz Senat (Senate). Wybory do 30-osobowej izby niższej odbywają się co 5 lat. Rząd może rozpisać nowe wybory w dowolnej chwili. Spośród 21 senatorów mianowanych przez gubernatora do powołania 12 wymagana jest opinia premiera, 2 - przywódcy opozycji, zaś 7 gubernator wybiera osobiście. Prawo wyborcze jest powszechne dla osób, które ukończyły 18. rok życia. Władzę ustawodawczą sprawuje premier, mianowany przez gubernatora spośród członków Izby Zgromadzenia. Rząd jest odpowiedzialny przed parlamentem. Władzę sądowniczą sprawują sądy z Sądem Naczelnym, w skład którego wchodzi dodatkowo Sąd Apelacyjny, oba składają się z 4 sędziów. Sędziów mianuje gubernator po zasięgnięciu rady premiera i przywódcy opozycji.

Flaga Barbadosu – jeden z symboli tego karaibskiego państwa na co dzień znany jako The Broken Trident („Złamany Trójząb”)

Flagę Barbadosu tworzy płat materiału o proporcjach 2:3 składający się z trzech równych pionowych pasów. Pas lewy oraz prawy mają kolor niebieski (ultramaryna), środkowy zaś – złoty. W centrum złotego pasa znajduje się czarny trójząb bez rękojeści.
Odcienie barw określono brytyjskimi kodami BCC148 (ultramaryna) i BSO/002 (złoty). Barwa niebieska reprezentuje morza i niebo nad wyspą, zaś złota odwołuje się do koloru piaszczystych plaż. Przełamany trójząb nawiązuje do kolonialnego herbu i symbolizuje odrzucenie zależności wobec metropolii.
W użyciu jest także podnoszona przez straż przybrzeżną Barbadosu bandera państwowa, której konstrukcję oparto na brytyjskim Białym Sztandarze. Jest to biała flaga o proporcjach 1:2 z czerwonym krzyżem, zaś w utworzonym przez jego ramiona kantonie znajduje się flaga państwowa o nieznacznie zmienionych proporcjach.
Historia
Pierwszą flagą Barbadosu był wariant brytyjskiego Niebieskiego Sztandaru, na którym umieszczono znak kolonii – dzierżącą trójząb Brytanię płynącą w muszli spoczywającej na grzbietach dwóch hippokampów[3].

Wobec mającej nadejść niepodległości od Wielkiej Brytanii, rząd Barbadosu ogłosił konkurs na wzór flagi narodowej. Nadesłano 1029 prac, jednak sześcioosobowa komisja za najlepszy uznała projekt przedstawiony przez Grantleya W. Prescoda. Flaga trafiła do użytku w dniu ogłoszenia niepodległości, 30 listopada 1966 roku

Herb Barbadosu został nadany 21 grudnia 1965 roku dekretem królowej Elżbiety II. Przedstawia na tarczy w polu złotym u góry dwa czerwone kwiaty brezylki nadobnej (Poinciana pulcherrima) i brodate drzewo figowe (łac. ficus barbata, ang. Bearded Fig Tree) które dało nazwę wyspie. Tarczę wspiera koryfena (ang. dolphin fish) oraz pelikan. Tarczę wieńczy hełm turniejowy z złoto-czerwonymi labrami, na którym zawój złoto-czerwony, w klejnocie ręka dzierżąca dwie trzciny cukrowe złożone w kształt krzyża świętego Andrzeja. Symbolizuje to duże znaczenie trzciny cukrowej w tamtejszym przemyśle, a także dzień niepodległości, który przypada w dzień świętego Andrzeja. Pod tarczą na wstędze znajduje się motto Barbadosu "Pride and Industry" (Dumna i Pracowita).

Barbados leży w strefie klimatu podrównikowego wilgotnego. Poza samym położeniem geograficznym na pogodę wpływ ma obecności oceanu i wpływ ciepłych prądów morskich. To sprawia, że na wyspie przez cały rok jest gorąco i wilgotno.

Temperatury mają przebieg typowy dla klimatu równikowego, gdzie w okresie zimowym wartości wynoszą 24 °C, a w okresie letnim 28 °C. Różnice dobowe są niewielkie, a na wyspie nie notuje się wartości ekstremalnych. Najwyższe temperatury rzędu 29-31 °C występują tuż przed okresem huraganowym.

Opady są wysokie, ale nierównomiernie rozłożone w ciągu roku. Średnie wartości wynoszą od 1300 mm nad samym morzem do 2000 mm na najwyższym wzniesieniu. W kraju występują dwie pory: sucha trwająca od stycznia do maja i deszczowa trwająca od czerwca do grudnia. Latem region nawiedzany jest przez cyklony tropikalne, które w tym kraju nie są częstym zjawiskiem. Zdarzają się lata, kiedy huragany nie występują w ogóle, a wyspa nawiedzają jest jedynie przez jeden lub dwa sztormy tropikalne. Na Barbadosie panuje wysoka wilgotność powietrza, która przez cał

Flora i fauna

Naturalna szata roślinna została prawie całkowicie wytrzebiona już w XVIII w. Przyczyną tego faktu był gwałtowny rozwój planacji trzciny cukrowej. Naturalną roślinność wyspy stanowił las tropikalny, gdzie zachowały się jego fragmenty na w północnej części wyspy. Poza palmowatymi na wyspie rosną drzewa migdałowe i mahonie. Liczne są gatunki roślin krzewiastych i kwietnych. Na Barbados rosną dzikie róże i lilie. Na wyspie istnieje około 12% powierzchni, gdzie zostały posadzone lasy. 3/4 powierzchni wyspy stanowią tereny rolnicze.

Fauna jest uboga pod względem liczebności. Występuje duża liczba gatunków, które są typowe dla tego regionu jakim jest kraina neotropikalna. Do ssaków należą nietoperze, gryzonie aguti, różne gatunki małp. Powszechne są gady, głównie jaszczurki, a także węże. Świat ptaków także jest bogaty, głównie są to ptaki morskie. W wodach liczne są gatunki ryb i skorupiaków, dla których doskonałe warunki do egzystencji stwarzają rafy koralowe.

Aruba – terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) i jedna z wysp wulkanicznego archipelagu Małych Antyli, zamykającego od wschodu Morze Karaibskie. Aruba ma powierzchnię prawie 179 km² i zamieszkiwana jest przez ludnosc , głównie pochodzenia hiszpańskiego, holenderskiego i afrykańskiego.Mieszkańcy używają języka niderlandzkiego oraz lokalnej mieszanki kilku języków zwanej papiamento. W użyciu jest także język hiszpański.

Aruba – wyspa leżąca na południowym krańcu Morza Karaibskiego, 25 km na północ od wybrzeży Wenezueli w pobliżu zatoki Maracaibo. Jest niewielkim terytorium autonomicznym Holandii i zaliczana jest do Ameryki Środkowej. Aruba cechuje się nizinnym krajobrazem i podrównikowym klimatem. Została odkryta przez Hiszpanów w 1499 roku.

Aruba ma powierzchnię 180 km2, jest zbliżona wielkością do dużego polskiego miasta. Poprzez wody terytorialne graniczy od południa z Wenezuelą, a od północy wyspę oblewają otwarte wody Morza Karaibskiego. Leży prawie 1400 km na północ od równika.

Flaga Aruby jest niebieskim prostokątem, na którym znajdują się u dołu dwa żółte pasy, a w prawym górnym rogu (tj. od stronu masztu) czteroramienna czerwona gwiazda z białą obwódką. Barwy flagi Aruby mają następujące znaczenie (według oficjalnego rozporządzenia rządu Aruby):

niebieski (w odcieniu przypominającym skórę delfina) symbolizuje morze otaczające wyspę,
żółty - bogactwa surowców mineralnych wyspy (złoto, aloes, ropę naftowę),
czerwony - miłość mieszkańców Aruby do swojego kraju, kolor ten też nawiązuje do rozwiniętego niegdyś na wyspie przetwórstwa drewna brezylki, z którego otrzymywano czerwony barwnik,
biały - barwę piaszczystych plaż Aruby, a także czystość serc mieszkańców wyspy, dążących nieustannie do sprawiedliwości, porządku i wolności.
Historia
Flaga Aruby została przyjęta 18 marca 1976. Dzień Flagi, 18 marca, został ustanowiony świętem narodowym na Arubie.

Herb Aruby został zaprojektowany w Amsterdamie w 1955 roku. Od tego czasu jest używany jest na wyspie jako symbol narodowy. Do 1986 roku wykorzystywano również herb Antyli Holenderskich, których częścią była Aruba.

Tarcza herbu podzielona jest białym krzyżem na cztery części. Umieszczono na nich: aloes (główny towar eksportowy na Arubie), wzgórze Hooiberg (najbardziej rozpoznawalne wzgórze na wyspie), koło (symbolizujące przemysł) oraz uścisk dłoni (symbolizujący dobre relacje ze światem). Na tarczy znajduje się lew symbolizujący siłę. Poniżej znajduje się wieniec laurowy, będący symbolem pokoju.

Aruba leży w strefie klimatu podrównikowego, który cechuje się dosyć suchą odmianą, gdzie pora sucha jest wyraźnie zaznaczona w półroczu letnim, a największe opady występują nie latem, a od połowy listopada do połowy lutego. Klimat wyspy kształtuje północno-wschodni pasat, który do Aruby dociera jako suchy wiatr. Temperatury są wysokie, gdzie średnia roczna wynosi 27 °C. Nie występują większe wahania rocznych temperatur, gdzie średnie wartości wahają się od 27 °C do 29 °C. Dobowe amplitudy nie przekraczają 10 °C. Opady bardzo niskie, średnia roczna wynosi 500 mm.

Flora i fauna

Roślinna jest bardzo uboga. Naturalną formację roślinną wyspy stanowiły sawanny, które zostały zdegradowane przez działalność człowieka. Miejscami zachowały się formy roślinności sucholubnej, jak kserofityczne zarośla i kaktusy. Charakterystycznym drzewem oprócz palmy jest drzewo divi-divi, które jest symbolem Aruby. Drzewa te w wyniku działania wiatrów często przybierają niezwykłe formy.

Fauna na Arubie jest prawie wyniszczona, brak jest dużych ssaków. Powszechne jest jedynie ptactwo morskie. Na lądzie dość liczne są jedynie takie zwierzęta jak węże, jaszczurki i różne gatunki owadów. Aruba należy do antylskiej krainy neotropikalnej. W wodach okalających wyspę występują różne gatunki ryb i innych zwierząt morskich.

Grenada – państwo wyspiarskie na wyspie Grenada i części wysp archipelagu Grenadyn (Małe Antyle) na Morzu Karaibskim 

Powierzchnia – 344 km², co odpowiada wielkością przeciętnej polskiej gminy.

Skrajne punkty:

północny 12°48'N,
południowy 12°06'N,
zachodni 61°51'W,
wschodni 61°24'W.
Grenada składa się z główne wyspy – Grenada i trzech mniejszych: Carriacou (największa po Grenadzie – 34 km²), Ronde Island i Mała Martynika. Główna wyspa jest długa na 34 km i szeroka na 19 km.

Grenada – niewielkie państwo wyspiarskie leżące w Ameryce Środkowej, w południowej części archipelagu Małych Antyli. Zalicza się do tzw. Wysp Nawietrznych. Ten niewielki kraj cechuje się górzystym krajobrazem i wilgotnym klimatem.

Flaga Grenady – została przyjęta w dniu 7 lutego 1974, na znak uzyskania przez Grenadę niepodległości od korony brytyjskie.

Symbolika i wygląd
Sześć żółtych gwiazd w czerwonej ramce symbolizuje sześć regionów, zwanych parafiami (dawna jednostka administracyjna używana w części krajów anglosaskich). Środkowa gwiazda na tle czerwonego okręgu symbolizuje stolicę państwa, którą jest Saint George’s. Symbol widniejący w lewym zielonym trójkącie symbolizuje ząbek gałki muszkatołowej, która jest jedną z głównych przypraw uprawianych w Grenadzie. Ponadto symbol ten ma odnosić się do dawnej nazwy Grenady, która zwana była „Wyspą Przypraw
Poszczególne kolory symbolizują:
czerwony – odwagę i witalność
żółty – mądrość i ciepło
zielony – harmonię i rolnictwo

Obecny herb Grenady został przyjęty w 1974 po tym, jak państwo uzyskało niepodległość. W jego centrum znajduje się tarcza, podzielona na cztery części przez złoty krzyż. Na zbiegu belek znajduje się rysunek jednego z żaglowców Krzysztofa Kolumba - Santa Maria. W lewym polu u góry tarczy oraz w dolnym po prawej stronie przedstawiony został złoty lew brytyjski na czerwonym tle. W pozostałych dwóch polach na zielonym tle przedstawiono półksiężyce, z których wyrastają lilie, symbol Najświętszej Marii Panny, tutaj nawiązujący do nazwy "Concepcion" nadanej wyspie przez Kolumba w 1498 roku.
Nad tarczą widnieje złota korona, ponad którą umieszczono wieniec z kwitnących bougainvillea. W środku wieńca znajduje się siedem róż, które symbolizować mają siedem wspólnot Grenady.

Tarczę trzymają: pancernik dziewięciopaskowy, za którym rośnie owocująca kukurydza oraz gołębik grenadyjski (Leptotila wells).

Za ptakiem ukazano rosnący bananowiec. Wszystkie te elementy ustawione są na trawiastym niewielkim wzniesieniu, przed którym znajduje się jezioro Grand Etang. Przed zwierzętami i jeziorem, u samego dołu, znajduje się wstęga z napisem w języku angielskim: Ever conscious of God we aspire, build and advance as one people (Stale uświadamiamy sobie Boga i podążamy jako jeden naród).

Grenada leży w strefie klimatu równikowego wilgotnego, na który wpływ ma cyrkulacja wiejących z północnego wschodu pasatów i ciepłe prądy morskie oblewające region Małych Antyli.

Temperatury kształtowane przez wysokość słońca i cyrkulację wilgotnych i gorących mas powietrza są wysokie. Średnia roczna dla całego kraju wynosi 25 °C. Przez cały rok wahania temperatur są niewielkie, typowe dla klimatu równikowego. Występują różnice regionalne związane z ukształtowanie wysp. Na nizinach jest najcieplej, a na szczytach gór chłodniej, różnice wynoszą jednak 2-3 °C. Wahania dobowe temperatur są także niewielkie, ale zauważalne. W ciągu dnia średnia wynosi 26-32 °C, zaś w nocy 19-24 °C. Ekstrema termiczne nie występują.

Opady są wysokie, typowe dla region klimatu równikowego. Najmniejsze wartości opadowe wynoszą 1500 mm w ciągu roku i występują na nizinach. Na terenach wysoko położonych, na stokach dowietrznych opad roczny może osiągną wartość 3500 mm. Opady nie są równomiernie rozłożone w ciągu roku, największe ich ilości przypadają na okres letni, a najmniejsze na okres zimowy. Zaznacza się kilkumiesięczna pora sucha, nie jest to jednak okres pozbawiony opadów.

Grenada, znajdując się na południowej granicy pasa huraganów, w ostatnich dziesięcioleciach ucierpiała tylko trzykrotnie: 23 września 1955 r. – huragan Janet (prędkość wiatru dochodziła do 185 km/h powodując poważne zniszczenia), 7 września 2004 r. huragan Ivan (poważne zniszczenia, 39 osób zginęło) oraz 14 lipca 2005 r. huragan Emily (poważne zniszczenia na Carriacou i w północnej części Grenady). Charakterystyczne dla tego regionu są duże wilgotności powietrza osiągające średnio 80%.

Naturalna szata roślinna została przeobrażona w znacznym stopniu przez człowieka. Obszary leśne składające się na tropikalny las wiecznie zielony zajmują niewielki procent powierzchni Grenady i skupiają się na stokach dowietrznych. W lasach tych rośnie wiele cennych gatunków jak mahoń. Duży udział mają rośliny kwietne i krzewy, oraz palmy. Grenada słynie z uprawy roślin będących źródłem przypraw korzennych jak pieprz czy imbir. U wybrzeży wysp ciągną się rafy koralowe.

Fauna
Świat zwierząt należy do antylskiego regionu krainy neotropikalnej. Na wyspach nie występują duże ssaki, fauna jest reprezentowana przez różne gatunki małp, gryzonie z największym aguti, oraz gady – głównie żółwie. Powszechne dla tego regionu są skorupiaki. Świat ptaków reprezentują przede wszystkim ptaki morskie, a na lądzie typowym przedstawiciele jest koliber i dzikie gołębie. Występuje duże bogactwo zwierząt morskich, gdzie rafy koralowe stwarzają dogodne warunki do rozwoju 

Gwadelupa (fr. Guadeloupe) – departament zamorski Francji w Ameryce Środkowej, położony na kilku większych i kilkudziesięciu mniejszych wyspach w Małych Antylach m.in.:

Gwadelupa (części: Grande-Terre, Basse-Terre)
Marie-Galante
La Désirade
Les Saintes
Do 22 lutego 2007 w skład terytorium wchodziła również wyspa Saint-Barthélemy oraz północna część wyspy Saint-Martin, obecnie będące osobnymi terytoriami zależnymi Francji.

Gwadelupa jest terytorium zamorskim Francji, leżącym w Ameryce Środkowej, w archipelagu Małych Antyli. Gwadelupa odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1493 roku, to region cechujący się tropikalnym klimatem i wulkanicznym krajobrazem. Składająca się z szeregu wysp Gwadelupa cechuje się także dobrze zachowaną przyrodą. Obecnie na Gwadelupą składają się: Gwadelupa (części: Grande-Terre, Basse-Terre), Marie-Galante, La Désirade i Les Saintes. Do 22 lutego 2007 w skład terytorium wchodziła również wyspa Saint-Barthélemy oraz północna część wyspy Saint-Martin, obecnie będące osobnymi terytoriami zależnymi Francji.

Powierzchnia - 1 628 km2

Skrajne punkty: północny 18°30'N, południowy 15°50'N, zachodni 61°48'W, wschodni 61°00'W. Rozciągłość południkowa archipelagu wynosi 75 km, a równoleżnikowa 85 km.

Gwadelupa poprzez wody terytorialne Cieśniny Dominiki, graniczy od południa z Dominiką.

Gwadelupa leży w strefie klimatu podrównikowego wilgotnego, gdzie występują dwie pory roku: sucha i deszczowa. Klimat, a przede wszystkim opady kształtowane są przez północno-wschodnie pasaty.

Temperatury są wysokie, a ich przebieg typowy dla klimatu równikowego, bez większych wahań termicznych w ciągu roku. Średnia temperatura w miesiącach zimowych wynosi 25 °C, a latem średnia dobowa sięga 29 °C. Amplitudy dobowe są niewielkie.

Opady są dosyć wysokie, ale a ich roczna wartość nie przekracza 1 800 mm. Średnie wartości wynoszą od 800 mm do ponad 1000 mm rocznie. Opady nie są równomiernie rozłożone w ciągu roku. Pora deszczowa występuje w okresie czerwiec-październik. Najniższe opady występują w półroczu zimowym, gdzie co najmniej jeden miesiąc jest pozbawiony opadów. Co roku region w okresie letnim i jesiennym nawiedzany jest przez huragany.

Flora i fauna

Roślinność jest dobrze zachowana. Mimo wysokiej gęstości zaludnienia i dużego poziomu gospodarczego Gwadelupy, lasy wciąż zajmują ponad jedną trzecią powierzchni terytorium. Wyspę porastają wilgotne lasy równikowe, których drzewa częściowo tracą liście w porze suchej. Lasy te skupiają się głównie na obszarach górskich. Występuje znaczna ilość paproci i bambusów. Charakterystyczne są także palmy i roślinność namorzynowa, która w postaci zarośli porasta niektóre odcinki wybrzeża. Na terenach nizinnych Grande-Terre, a także na Basse-Terre występuje roślinność sawannowa. Wokół wysp rosną współczesne rafy koralowe.

Gwadelupa należy do antylskiej krainy neotropikalnej. Charakterystyczne dla tego regionu jest brak dużych ssaków i występowanie drobnych gryzoni, nietoperzy i jaszczurek. Liczne są owady, a także morskie zwierzęta jak skorupiaki i liczne gatunki ryb.

Kajmany – wyspy w Ameryce Środkowej na Morzu Karaibskim. Obejmują 3 wyspy (Wielki Kajman, Cayman Brac i Mały Kajman) o łącznej powierzchni 264 km². Liczą 56 732 mieszkańców, z czego połowa żyje w stolicy. Terytorium zależne Wielkiej Brytanii. Główne miasto - George Town. 90% żywności pochodzi z importu, a głównymi źródłami dochodu są turystyka oraz usługi finansowe.

Archipelag został odkryty przez Krzysztofa Kolumba 10 maja 1503 roku. Ze względu na wielkie ilości żółwi morskich Kolumb nazwał wyspy „Tortugas”. Dzisiejszą nazwę nadał im korsarz angielski sir Francis Drake w roku 1586, takim bowiem mianem określali archipelag zamieszkujący pobliską Jamajkę Karaibowie.
Wyspy nie były wówczas zamieszkane. Były jedynie schronieniem dla coraz liczniejszych na Morzu Karaibskim piratów i poławiaczy żółwi. Dopiero około roku 1660 osiedliła się tu grupa dezerterów z armii brytyjskiej, którzy założyli pierwszą stałą osadę.

Pierwsze lata osadnictwa były trudne, a status niepewny. Jednak w 1670 roku archipelag został uznany za posiadłość brytyjską podporządkowaną gubernatorowi Jamajki. Dochód - i to czasami spory – przynosiła rozbiórka wraków statków, które weszły na liczne rafy wokół wysp. Według legendy za uratowanie przed wejściem na rafy flotylli dziesięciu okrętów brytyjskich król Jerzy III zwolnił Kajmany od płacenia podatków.

W XX wieku wyspy produkowały niewielkie ilości bawełny, mahoniu, liny okrętowe oraz jachty. Prawdziwy rozkwit przyniosło jednak nurkowanie swobodne, a wraz z nim turystyka. W 1998 roku liczba turystów przekroczyła 400 tysięcy i ciągle wzrasta. Leżące pomiędzy Jamajką, Kubą, a Jukatanem Kajmany są także atrakcyjne dla żeglarzy. Amerykanie, Kanadyjczycy i obywatele państw Unii Europejskiej nie muszą posiadać wiz.

Kajmany leżą w strefie klimatu równikowego wilgotnego, który kształtowany jest przez północno-wschodni pasat wiejący znad Oceanu Atlantyckiego. Temperatury są wysokie, typowe dla klimatu równikowego ze średnią roczną 26 °C. Dobowe i roczne wahania są niewielkie i nie przekraczają kilku stopni. W okresie letnim średnia temperatura wynosi 28-29 °C. W okresie zimowym to około 25 °C. Opady są wysokie przekraczające wartość 2 000 mm rocznie. Nie ma wyraźnej pory suchej, ale w okresie zimowym notuje się niższe opady, które najwyższe wartości osiągają latem. Co roku region nawiedzany jest przez cyklony tropikalne. Średnia wilgotność w ciągu roku nie spada poniżej 70%.

Szata roślinna jest dobrze zachowana, choć nieco mniejszym stopniu na Grand Cayman, gdzie niemal połowę wyspy zajmuje aglomeracja George Town. Naturalną formację roślinną stanowią wilgotne lasy tropikalne, które zajmują około 20% powierzchni wysp. Na wybrzeżach miejscami rosną zarośla namorzynowe. Powszechnym drzewem wysp jest palma. Wokół wysp rosną rafy koralowe.

Świat zwierząt należy do antylskiej krainy neotropikalnej. Brak dużych ssaków, liczne są mniejsze zwierzęta jak gady, których przedstawicielem jest iguana, oraz żółwie, zarówno lądowe jak i morskie. Bogaty jest świat ptaków, a także zwierząt morskich, które doskonałe warunki do życia znajdują wśród raf koralowych.

Martynika (fr. Martinique) – departament zamorski Francji, zajmujący karaibską wyspę o tej samej nazwie, położoną w archipelagu Wysp Nawietrznych w Małych Antylach, między dwoma niezależnymi państwami Dominiką na północy i Saint Lucią na południu.

Martynika jest wyspiarskim terytorium zamorskim Francji, leżącym w Ameryce Środkowej, w archipelagu Małych Antyli (Wyspy Zawietrzne). Ta niewielka wyspa odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1493 roku cechuje się górskim krajobrazem i tropikalnym klimatem.

Powierzchnia - 1 102 km2

Skrajne punkty: północny 14°53'N, południowy 14°22'N, zachodni 61°48'W, wschodni 60°48'W. Rozciągłość południkowa wynosi 55 km, a równoleżnikowa 48 km.

Martynika poprzez wody terytorialne Cieśniny Martyniki graniczy od północy z Dominiką, a od południa przez Kanał Saint Lucia z Saint Lucia.

Linia brzegowa - 290 km

Martynika leży w strefie klimatu równikowego, wybitnie wilgotnego. Wpływ na klimat mają północno-wschodnie pasaty i ciepłe prądy morskie, oraz poziom nasłonecznienia.

Temperatury są wysokie, typowe dla klimatu równikowego. Średnia roczna wynosi około 26 °C. W półroczu zimowym średnie temperatury wynoszą 24 °C, a latem 28 °C. Dobowe wahania są niewielkie, a na wyspie nie odnotowuje się temperatur ekstremalnych, które łagodzone sa przez wiatry. Maksymalne wartości w ciągu dnia sięga 30-33pC.

Opady są obfite, typowe dla obszarów równikowych. Największe ilości występują po stronie zawietrznej, gdzie średnia roczna opadowa wynosi 3 000 mm, czasami dochodząc do nawet 5 000 mm. Najmniejsze opady występują po stronie zawietrznej, czyli w południowej i w południowo-zachodniej części wyspy. Średnia roczna wynosi około 1 500 mm. W półroczu zimowym występuje pora sucha, ale okres ten także nacechowany jest opadami. Największe opady występują w półroczu letnim. Region cechuje się wysoką wilgotnością powietrza. Martynika leży na trasie cyklonów tropikalnych.

Flora i fauna

Szata roślinna została w dużym stopniu zdegradowana. Duże pałacie wyspy zajmują tereny rolnicze i obszary miejskie. Lasy zajmują jedną czwartą powierzchnię wyspy. Naturalną formacją roślinną wyspy są tropikalne lasy wiecznie zielone, gdzie występują gatunki drzew częściowo tracące liście w okresie najmniejszych opadów. Liczne są także palmy. Wokół wyspy rosną rafy koralowe.

Świat zwierząt reprezentują zwierzęta antylskiej krainy neotropikalnej. Brak dużych ssaków, w lasach żyją małpy, gryzonie i wiele innych gatunków zwierząt. Liczne są także gady, owady i ptactwo. Wody przybrzeżne obfitują w wiele gatunków zwierząt morskich, jak skorupiaki czy też ryby.

Trynidad i Tobago (ang. Trinidad and Tobago) – wyspiarskie państwo Ameryki Południowej w archipelagu Małych Antyli. Obejmuje dwie główne wyspy Trynidad i Tobago oraz szereg mniejszych.

Państwo to składające się z dwóch wysp zostało odkryte przez Krzysztofa Kolumba w 1498 roku. Trynidad i Tobago cechują się stosunkowo nizinnym krajobrazem i wilgotnym, tropikalnym klimatem. Wyspy leżą pomiędzy Morzem Karaibskim a Oceanem Atlantyckim.
Powierzchnia – 5128 km2

Skrajne punkty: północny 11°23'N, południowy 10°08'N, zachodni 61°55'W. wschodni 60°24'W. Rozciągłość południkowa wynosi 145 km, a równoleżnikowa 170 km

Trynidad i Tobago jako kraj wyspiarski graniczą poprzez wody terytorialne z Wenezuelą, od wschodu i południa.

Linia brzegowa – 362 km

Klimat

Na wyspach panuje klimat równikowy wilgotny, posiadający takie cechy jak wysokie, stałe temperatury i wysokie opady deszczu. Klimat kształtują północno-wschodnie pasaty, przynoszące wilgotne powietrze i opady, oraz ciepłe prądy morskie. Ponadto wpływ na wyspy ma nasłonecznienie oraz niskie wysokości, przez co na wyspach nie ma pięter klimatycznych.

Temperatury są wysokie, cechujące się niskimi rocznymi i dobowymi amplitudami. Średnie wartości termiczne wynoszą 25-27 °C i nie występują ekstrema termiczne. W Port-of-Spain średnia roczna wynosi 25 °C, a okres letni jest nieznacznie cieplejszy od półrocza zimowego.

Opady są wysokie, choć zróżnicowane regionalnie ze względu na ukształtowanie terenu. Obszary leżące w południu i na zachodzie Trynidadu wynoszą 1200–1500 mm rocznie, zaś północna i wschodnia część wyspy oraz cała wyspa Tobago cechują się opadami sięgającymi 3000 mm. Na wyspach występuje pora sucha, ale okres ten nie jest pozbawiony opadów, największe opady występują od maja do grudnia. Najbardziej suchy i słoneczny jest styczeń i luty. Wyspy rzadko nawiedzane są przez cyklony tropikalne

Flora

Naturalna szata roślinna została w znacznym stopniu wyniszczona, a wiele obszarów pokrywają tereny rolnicze. Mimo to lasy wciąż zajmują znaczną powierzchnię kraju, obejmując około 40% całej powierzchni wysp. Największe formacje leśne skupiają się na Tobago i tam też przyroda jest dobrze zachowana. Lasy występują także na terenie Trynidadu. Naturalną formację leśną stanowią fragmenty lasów tropikalnych wiecznie zielonych. W lasach tych rosną dorastające do 20 m wysokości mahoniowce błękitne i storczyki, Poza lasami tropikalnymi występują lasy zwrotnikowe, oraz niewielkie pałacie lasów i zarośli namorzynowych. Na wyspach rosną ponadto takie gatunki jak olbrzymie anturie, helikonie (o grubych, dwuwarstwowych liściach oraz jaskrawoczerwonych, żółtych lub różowych kwiatach), amarylisy i bromelie. Liczne są palmy, które w niektórych miejscach tworzą pokaźne zbiorowiska. Pierwotnie tereny Trynidadu w znacznej mierze porastały wilgotne sawanny, które w większości zostały zastąpione terenami rolniczymi. Wokół wysp rosną współczesne rafy koralowe.

Fauna
Świat zwierząt wysp należy do antylskiej krainy neotropikalnej, przy czym głównym siedliskiem zwierząt jest wyspa Tobago. Trynidad zamieszkuje ponad 260 gatunków ptaków, a 150 przylatuje tu z Ameryki Północnej i Południowej. Do najciekawszych można zaliczyć ibisy czerwone, flamingi (czerwonaki), tukany, papugi i harpie. Wśród owadów wyróżnia się duża grupa motyli – ponad 600 gatunków. Występują tu także iguany oraz wielkie morskie żółwie skórzaste. W wodach raf koralowych żyją setki gatunków ryb tropikalnych. Do najważniejszych ssaków należą pekari, oceloty, oposy, kapucynki i wyjce.

Curaçao – terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) leżące na Karaibach, w Małych Antylach (Wyspy Zawietrzne). Stolicą wyspy jest Willemstad, nazywane małym Amsterdamem.

Citadelle La Ferrière – twierdza w północnym Haiti, w okolicach miasta Milot na południe od Cap-Haïtien. Znajduje się na szczycie porośniętego tropikalną roślinnością wzgórza w obszarze Narodowego Parku Historycznego La Citadelle (fr. Parc National Historique La Citadelle). W 1982 roku została wraz z pobliskim pałacem Sans-Souci wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Budowa fortecy, zlecona przez haitańskiego przywódcę Henriego Christophe'a dla obrony przed wojskami Francuzów, trwała 15 lat i pochłonęła życie wielu robotników, zanim ostatecznie ukończono prace w 1820 roku. Grube na 4 metry i wysokie na 40 metrów mury obronne czyniły Citadelle La Ferrière niezdobytą twierdzą.

Saint Lucia

To jedna z najbardziej znanych wysp karaibskich. Ma kształt gruszki, jest okryta bujnym płaszczem wilgotnego lasu równikowego z charakterystycznymi szczytami wynurzającymi się prosto z morza, złotymi i dzikimi plażami i wodospadami. Atrakcją wyspy są dwie wulkaniczne góry Gros Piton oraz Petit Piton, które oddziela sztuczna plaża.

Grenada

To jedno z najmniejszych państw na półkuli zachodniej. Tworzy je grupa małych wysp, w skład których wchodzi m.in. okrągła i górzysta wyspa Grenada, pokryta drzewami, tropikalnymi kwiatami, otoczona przepięknymi rafami koralowymi i znanymi na całym świecie białymi piaskowymi plażami.

Stolica St. George's to centrum, główny i bez wątpienia jeden z najbardziej malowniczych portów morskich oraz przystań wielkich promów turystycznych. Znajduje się tu również najsłynniejsza destylarnia rumu "River Antoine", park narodowy i jezioro Grand Etang.

Martynika

Stolicą wyspy jest piękne zabytkowe miasto Fort-de-France, niedaleko którego urodziła żona Napoleona Józefina. Okolice wyspy upodobali sobie amatorzy nurkowania, znajdują się tam bowiem wymarzone tereny do eksploracji, np. wokół wraku Saint-Pierre na północy wyspy czy "le rocher du Diamant" ("diamentowa skała") na południu.

Gwadelupa

Składa się z dwóch wysp, oddzielonych wąską cieśniną Riviera Salee i połączonych mostami. Wyspy różnią się bardzo krajobrazem, gdyż Basse Terre ma pochodzenie wulkaniczne, natomiast Grande Terre jest wyspą koralową. Liczne małe zatoczki ze spokojnym, turkusowym morzem, białym paskiem i cudowną roślinnością czynią z tego miejsca prawdziwy raj. Jest tu m.in. muzeum rumu, park narodowy z czynnym wulkanem La Grande Soufrière, podwodny rezerwat przyrody oraz ponad 50 plaż z piaskiem w 180 kolorach. Raj.

Zdecydowanie należy wybrać się na wycieczkę do parku narodowego, aby podziwiać trzy przepiękne wodospady Chutes de Carbet, z których najwyższy ma 115 metrów wysokości. Pamiętaj o butach trekkingowych, bo na szlaku są miejsca, gdzie trzeba się wspinać po skale!
Na Gwadelupie rośnie drzewo mancinella. Nie należy dotykać jego liści ani owoców, ponieważ ich sok parzy skórę, a owoce są również trujące.

Saint Vincent

Cztery lata po Martynice Krzysztof Kolumb odkrył Saint Vincent - wyspę w archipelagu Małych Antyli, skolonizowaną ostatecznie przez Brytyjczyków. Saint Vincent to górzysta wysepka, którą zdobi najwyższy szczyt będący czynnym wulkanem Soufrière.

Wyjątkowy krajobraz i unikalne wybrzeże wyspa zawdzięcza licznym wybuchom wulkanu, które doprowadziły do zniszczenia części wyspy i zalaniu lawą oraz pyłem wulkanicznym. W Wallilabou Bay na St. Vincent kręcono epizody wszystkich części trylogii "Piratów z Karaibów".

Charakterystyczną budowlą jest pirs z żurawiem załadunkowym, do którego przypłynął kapitan Jack Sparrow. Poza tym cała wieś to jeden wielki skansen ze zdjęciami z planu filmowego umieszczonymi w miejscowym barze.

Dominika
To jedna z najmniej wyeksploatowanych turystycznie wysp na Karaibach. Zachwycą się nią szczególnie miłośnicy przyrody - takiej ilości różnorodnych ptaków, motyli i fantastycznie kolorowych kwiatów trudno szukać na innych wyspach.

Znakomitym miejscem postoju dla żeglarzy jest piękne kotwicowisko Portsmouth Harbour na północy wyspy. Na Iles des Santes trafimy na rybackie porty i kolorowe targowiska pełne kwiatów i egzotycznych owoców. Pigeon Island będzie wielką gratką dla zwolenników nurkowania - słynny podwodny park Cousteau Underwater Park jest jednym z najlepszych miejsc do nurkowania, pełnym raf koralowych, ośmiornic i kolorowych ryb.

Park Narodowy Morne Trois Pitons (Morne Trois Pitons National Park) – park narodowy na Dominice na Morzu Karaibskim, w 1997 r. wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako pierwszy tego typu obiekt na Karaibach Wschodnich.

Park Narodowy Morne Trois Pitons został utworzony przez parlament Dominiki w lipcu 1975 r. jako pierwszy park narodowy w kraju. Jego nazwa oznacza "Górę trzech szczytów", a sam park obejmuje m.in. Dolinę Zniszczenia (ang. Valley of Desolation - okolicę gorących źródeł i niewielkich gejzerów), wodospady: Middleham, Trafalgar i Titou Gorge, jeziora Boiling Lake i Emerald Pool oraz lasy tropikalne.

Santo Domingo jest stolicą Dominikany, leży na wyspie Haiti, (dawniej: Hispaniola) w archipelagu Wielkich Antyli na Morzu Karaibskim. Zostało założone 4 sierpnia 1496 r. przez brata Krzysztofa Kolumba, Bartolomeo. Dzielnica kolonialna to najstarsza część miasta, której główne ulice to: Calle Las Mercedes, Calle El Conde i Calle Las Damas.

Santo Domingo,Dominikana. Forteca Ozama z 1502 r

Santo Domingo. Dominikana.

Alcazar de Colon , którego budowę rozpoczęto w 1510 r. w 1512 zamieszkała tu rodzina syna Krzysztofa Kolumba de Don Diego Kolumba.

Santo Domigo, Dominikana.

Plac La Plaza Mayor.

Archipelag Bahamów składa się z ok. 700 wysp, otoczonych krystalicznie czystą wodą. Występują tam zachwycające rafy koralowe, których wysokość często sięga powyżej poziomu morza. Bahamy to raj dla amatorów nurkowania. Fani podwodnego sportu mają tam okazję zobaczyć płaszczki, a nawet popływać z delfinami. Bardziej oryginalną formę aktywnego wypoczynku, oferuje ośrodek na wyspie Eleuthera, umożliwiając konne wycieczki, podczas których można spacerować w morzu na końskim grzbiecie. Z kolei podczas wizyty na największej bahamskiej wyspie New Providence, warto zobaczyć stolicę kraju – Nassau, gdzie znajduje się muzeum Pirates of Nassau. Bahamy były kiedyś głównym ośrodkiem piratów, którzy wywarli duży wpływ na historię tego kraju.

Curacao – pomarańcze, zwiedzanie i rajskie plaże

To właśnie tu znajdują się plantacje pomarańczy, z których wytwarzany jest później znany wszystkim trunek. Curacao jak każda z wysp karaibskich wita swoich gości bajecznym krajobrazem i plażami, na których chce spędzić się cały dzień. Nie jest to jednak jedyna jej zaleta.

Wulkaniczna Martynika

Wulkaniczna i pełna egzotycznej roślinności.  To miejsce słynące nie tylko z pięknych plaż, ale również z uprawy trzciny cukrowej i bananów. Turyści, którzy mieliby ochotę zobaczyć jak w praktyce wygląda produkcja cukru z trzciny mają taką możliwość w miasteczku Les Trois-Îlets, w którym znajduje się muzeum Maison de la Canne.

Étang Saumâtre – największe słone jezioro Haiti, znajdujące się w południowo – wschodniej części kraju, przy granicy z Dominikaną, w Departamencie Zachodnim. Jest oddalone o ok. 30 km od Port-au-Prince, stolicy Haiti.

Bassin Bleu to naturalne miejsce wodne położone na zachód od miasta Jacmel, w departamencie Sud-Est na Haiti. Jest to seria trzech basenów wzdłuż Petite Rivière de Jacmel

Haiti - Grotte Marie – Jeanne – jaskinia i prawdziwy podziemny 5km labirynt z niesamowitymi widokami.

Jamajka. Wodospady na rzece Dunn

Wpadają kaskadami do Morza Karaibskiego niedaleko Ocho Rios. Warto je nie tylko zobaczyć, ale też się na nie wspiąć idąc z plaży w górę rzeki, wykorzystując schodkowe załamania jej koryta
i naturalne poziome baseny wydrążone przez spadającą wodę. Świetna przygoda i chłodząca kąpiel jednocześnie.

Jamajka.

Port Antonio
Sława bananowego kurortu i kolonialna architektura nie przyciągają tu masowej turystyki. Za to można tu wpaść na milionerów i miliarderów, którzy cenią sobie ekskluzywność gustownych willi i piękne widoki. Zachwyca Błękitna Laguna o wodzie we wszystkich odcieniach turkusu i malownicza plaża Frenchman’s Cove.
A tym, którzy wolą imprezowe klimaty, spodoba się pełna muzyki plaża Winnifred.

Jamajka. Rose Hall

XVIII-wieczny, doskonale zachowany dom kolonialnych plantatorów owiany mroczną legendą. Podobno straszy w nim duch „białej wiedźmy”, ślicznej i okrutnej, która zamordowała wszystkich swoich trzech mężów.

Okolice Ocho Rios

Wielkie zielone plantacje trzciny cukrowej, którą sprowadził na wyspę sam odkrywca Jamajki Krzysztof Kolumb. Warto zwiedzić choć jedną rumiarnię – najlepiej produkującą rum od ponad 260 lat Appleton Rum Estate.

Góry Błęktine – pasmo górskie w zachodniej części Jamajki.

Góry ciągną się przez blisko 50 km, od Stony Hill po Morze Karaibskie. Najwyższy szczyt to Blue Mountain Peak, liczy 2256 m n.p.m.Z Gór Błękitnych pochodzi zielona kawa Jamaican Blue Mountain Coffee, eksportowana głównie do Japonii[3]. Góry Błękitne są porośnięte paprociami drzewiastymi. Średnia roczna suma opadów to 5000 mm, co skutkuje częstymi erozjami powierzchniowych warstw gleby i rozwiniętą siecią strumieni. Zimą temperatura spada do około 7°C.

W czasach kolonialnych góry były miejscem ukrywania się rdzennej ludności Tainów przed niewolnictwem, a także zbiegłych niewolników Maronów. W 2015 roku Góry Błękitne wraz z pobliskim pasmem Gór John Crow (ang. John Crow Mountains) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako obiekt mieszany przyrodniczo-kulturowy.

Black River – miasto w południowo-zachodniej Jamajce w hrabstwie Cornwall. Miasto jest stolicą regionu Saint Elizabeth.

Port Royal – nieistniejące już miasto na wschodnich wybrzeżach Jamajki. Port Royal był stolicą Jamajki w latach 1655-1692, ustępując miastu Spanish Town, a później obecnej siedzibie rządu Jamajki, Kingston.

Te klify zostały przedstawione w filmie o Jamesie Bondzie "Thunderball". Nic dziwnego - widoki są naprawdę oszałamiające!

Mayfield Falls to wodospad na Jamajce, który obejmuje dwadzieścia jeden szeroko rozstawionych małych kaskad na rzece Mayfield, dopływie rzeki Cabarita. Mayfield Falls znajduje się w Glenbrook Westmoreland Jamajka. Najwyższa kaskada to górna część dwudziestego; "The Washing Machine" ma około 3 metry wysokości i jest wystarczająco duży, aby osoba mogła wejść.

Dunn's River Falls to słynny wodospad w pobliżu Ocho Rios na Jamajce i ważna karaibska atrakcja turystyczna, która każdego roku przyjmuje tysiące odwiedzających.

Queen Elizabeth II Botanic Park to niedochodowy ogródek na wolnym powietrzu i obiekt dzikiej przyrody położony w North Side District na Grand Cayman Island w British West Indies. Właścicielem parku jest wspólnie rząd Wysp Kajmanów i National Trust for the Cayman Islands, grupa zajmująca się ochroną środowiska naturalnego i historycznych miejsc na Kajmanach. Otwarty w 1994 roku, z ukończonym tylko Szlakiem Leśnym, park zawiera także Ogród Kwiatowy Kolor, Ogród Dziedzictwa Kajmańskiego, jezioro, wystawę promenady orchidei i habitat Blue Iguana. Również w parku znajduje się sklep z pamiątkami i centrum interpretacyjne dla odwiedzających, punkt wyjściowy, z którego goście mogą wejść na szlak leśny i inne tereny ogrodowe.

The Mission House to zabytkowy dom położony w mieście Bodden Town na Wielkim Kajmanie. Dom zyskał na popularności w 1800 roku i stał się znany jako "Dom misyjny" z powodu wczesnych misjonarzy, nauczycieli i rodzin, którzy mieszkali tam, ustanawiając prezbiteriański kościół i szkołę w Bodden Town.

Obecnie strona jest atrakcją turystyczną z domem zawierającym artefakty znane z tego, że były używane przez rodzinę Watlerów. Na miejscu znajduje się także sklep z pamiątkami.

Saona Island – wyspa tropikalna, położona na Morzu Karaibskim w archipelagu Wielkich Antyli. Z powierzchnią 117 km² jest, po Haiti, drugą co do wielkości wyspą wchodzącą w skład Republiki Dominikany.

Latarnia morska w Columbus

Columbus Lighthouse to pomnik położony w Santo Domingo Este, Dominikana, w hołdzie dla Krzysztofa Kolumba.

Prace budowlane rozpoczęły się w 1986 r. Z wykorzystaniem planów sporządzonych przez szkockiego architekta JL Gleave w 1931 r., Z okazji 500. rocznicy odkrycia Ameryki przez Europejczyków, pomnik został zainaugurowany w 1992 r. Został on sfinansowany przez państwa Ameryki Łacińskiej i całkowity koszt Budowla wyniosła około 70 milionów dolarów. Zabytkowy budynek w stylu latarni cechuje się promieniami światła, tworząc krzyżyk, który jest tak potężny, że można go zobaczyć z sąsiedniego Portoryko. Obejmuje to, co rzekomo jest szczątkiem Kolumba, pomnika jest zarówno mauzoleum i muzeum prezentujące obiekty, w tym łodzi z Kuby i kolumbijskiej biżuterii. Zbudowany z betonu pomnik ma 680 stóp długości. Jego architektura ma kształt krzyża i przedstawia chrystianizację Ameryki

Park Narodowy Los Haitises to park narodowy położony na odległym północno-wschodnim wybrzeżu Republiki Dominikańskiej, założony w 1976 roku. Składa się z wapiennego płaskowyżu krasowego ze stożkowymi wzgórzami, zatokami i jaskiniami, a na jego terenie znajduje się duży obszar lasu namorzynowego. Wybrzeże. Pozostałe części parku są pokryte subtropikalnym wilgotnym lasem, a obszar ten ma roczne opady około 2000 mm. W parku występuje wiele różnych siedlisk, w związku z czym występuje duża różnorodność ssaków i ptaków, w tym niektóre rzadkie gatunki endemiczne dla wyspy. Niektóre z jaskiń zawierają piktogramy i petroglify. Park stał się popularnym miejscem turystyki ekoturystycznej, ale liczba odwiedzających go turystów jest ograniczona.

Enriquillo – słone jezioro w Dominikanie, położone w południowo-zachodniej części kraju. Współrzędne geograficzne: 18°30′N 71°35′W. Jezioro położone jest w rowie tektonicznym, który tworzy w tym miejscu depresję. Nad jeziorem wznoszą się pasma górskie: Sierra de Neiba i Sierra de Bahoruco. Brzeg jeziora położony jest 46 m p.p.m. Stanowi on najniżej położony punkt w kraju, a zarazem całej Ameryki Środkowej. Jezioro zajmuje powierzchnię 265 km².

Eagle Beach to plaża i sąsiedztwo Oranjestad, Aruba. Okolica słynie z wielu niskich kurortów i szerokiej publicznej plaży. Ma miękki biały piasek i został oceniony jako jedna z najlepszych plaż na świecie. Inną popularną plażą Aruby jest Baby Beach. Nie jest to plaża nudystów. Publiczna nagość jest nielegalna na Arubie. Topless opalanie jest tolerowane na plażach w ośrodkach wypoczynkowych, jednak nie jest to dozwolone na terenie ośrodka. Topless plaże obejmują The Renaissance Island i De Palm Island. Na tych wyspach są plaże dla dorosłych, na których można kąpać się w stroju topless i pływać.

Kaplica Alto Vista to mała kaplica katolicka znana również jako "Kościół pielgrzymkowy", który stoi na wzgórzach nad północnym brzegiem morza i na północny wschód od miejscowości Noord, na wyspie Aruba, 27 km na północ od wybrzeża Wenezuela. Kościół, pomalowany na zewnątrz w jaskrawo żółtej kolorystyce, sprawia, że ​​jest to widoczny pomnik religijny, który można zwiedzić. Obecna Kaplica Alto Vista została ukończona w 1952 roku i znajduje się w tym samym miejscu, co oryginalna kaplica, którą zbudował Domingo Silvestre, wenezuelski misjonarz z Santa Ana de Coro w Wenezueli w 1750 roku. Kaplica Alto Vista została uznana za miejsce, w którym zaczęło się nawracanie Indian z Aruban na chrześcijaństwo.

Hooiberg – wulkan na Arubie o wysokości 165 m. Jest położony w środku wyspy i widoczny z każdego jej miejsca. W pogodne dni ze szczytu można zauważyć Wenezuelę. Na szczyt prowadzą 562 betonowe schody. Na wietrznej stronie szczytu znajduje się kilka anten radiowych i anteny satelitarne używane przez firmę telekomunikacyjną Setar. Hooiberg w języku niderlandzkim oznacza stóg.

Park Narodowy Arikok – park narodowy na Arubie.

Andromeda Gardens to 6-hektarowy ogród botaniczny i atrakcyjna atrakcja turystyczna w miejscowości Bathsheba, Saint Joseph in Barbados. Jest to park krajobrazowy z roślinami kwitnącymi i drzewami tropikalnymi, a wraz z Lasem Kwiatowym jest jednym z najbardziej urzekających parków na wyspie. Nazwana od greckiej mitologicznej postaci Andromedy, zaczęła się jako prywatna kolekcja roślin wokół domu Iris Bannochie, która była wiodącym ekspertem w dziedzinie ogrodnictwa na wyspie.Andromeda została po raz pierwszy otwarta dla publiczności podczas imprezy podnoszącej fundusze zorganizowanej przez Barbados Ogrodnicze Społeczeństwo w latach siedemdziesiątych.

Jaskinia Zwierząt Kwiatowych

Barbados
Jaskinia ma swoją nazwę od licznych basenów, w których rosną anemone. Cóż za naturalny cud! Możliwe jest pływanie w kilku basenach

.

Jaskinia Harrisona jest atrakcją turystyczną w kraju Barbados, po raz pierwszy wspomniano w 1795 roku. Turyści mogą uzyskać dostęp do podziemnego środowiska w tramwaju.

Worthing Beach

Barbados
Biały piasek, kolorowe rafy koralowe i spokojna woda: ta plaża jest wprost idealna na spędzenie słonecznego dnia.

Park Narodowy El Yunque – park narodowy w Portoryko, chroniący jeden z nielicznych wilgotnych lasów równikowych pozostałych na Karaibach.

Teren parku otoczony jest wodospadami. W rezerwacie rośnie las mglisty w którym jest około 225 gatunków drzew. Wśród nich są bromelie, yagrumo a także palmy kokosowe. Poza tym znaleźć tam można też 100 gatunków paproci oraz 50 gatunków storczyków. Dużą atrakcją jest żabka Coquí - jeden z symboli narodowych Portoryko.

Z powodu swojej różnorodności biologicznej został umieszczony na Światowej Liście rezerwatów Biosfery.

Parque Nacional de las Cavernas del Río Camuy to system jaskiń w Puerto Rico. Znajduje się pomiędzy gminami Camuy, Hatillo i Lares w północno-zachodnim Puerto Rico, ale główne wejście do parku znajduje się w Quebrada, Camuy. Jaskinie są częścią dużej sieci naturalnych jaskiń wapiennych i podziemnych dróg wodnych wytyczonych przez trzecią co do wielkości podziemną rzekę na świecie - Río Camuy. System jaskiń odkryto w 1958 r. I po raz pierwszy udokumentowano w książce Discovery At The Río Camuy z 1973 r. Autorstwa Russella i Jeanne Gurnee, ale istnieją dowody archeologiczne, że jaskinie te zostały zbadane setki lat temu przez Indian Taíno, pierwszych mieszkańców Puerto Rico. Ponad 10 mil jaskiń, 220 jaskiń i 17 wejść do systemu jaskiń Camuy zostało zmapowanych do tej pory. 

Parque de Bombas to historyczny budynek straży pożarnej w Ponce, Puerto Rico. Jest to jeden z najbardziej godnych uwagi budynków w Puerto Rico, a niektórzy uważają go za "zdecydowanie najłatwiej rozpoznawalny punkt na wyspie". Znajduje się przy placu Plaza Las Delicias, bezpośrednio za katedrą Ponce. Budynek przez wiele lat był siedzibą głównej straży pożarnej miasta, a obecnie jest to muzeum. Jego nazwa pochodzi od mobilnych, ręcznie pompowanych jednostek straży pożarnej, które mieściły się w budynku. Budynek został zwiastunem zarówno historycznych, jak i architektonicznych ról w społeczeństwie portorykańskim. To była pierwsza w Puerto Rico stacja strażacka. Został wymieniony w Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym w dniu 12 lipca 1984 r.

Cerro de Punta - najwyższy szczyt w Portoryko, w paśmie Kordyliery Środkowej, mierzący 1'338 m n.p.m.

Fortín San Juan de la Cruz, znany lokalnie jako El Cañuelo, został zbudowany na Isla de Cabras, na zachodnim krańcu wejścia do Zatoki San Juan, w Puerto Rico. Kwadratowy fort przybrzeżny ma masywne ściany z piaskowca pochodzące z lat 30. XVI wieku. Chociaż marynarka wojenna USA zbombardowała fort w 1898 roku, fort przetrwał. Dziś fort jest częścią Narodowego Miejsca Historycznego San Juan, które jest wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO oraz w Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym. Nie można wejść do fortu, ale można go obejsc.

Christoffelpark to park narodowy, chroniony obszar przyrodniczy i atrakcja turystyczna na północno-zachodnim krańcu wyspy Curaçao, otaczającej Christoffelberg.

Znany ze swojej flory, fauny, kultury i historii, park obejmuje trzy dawne plantacje, Plantage Savonet, Plantage Zorgvlied i Plantage Zevenbergen, kompleks kopalniany, Newton i najwyższy punkt wyspy, Christoffelberg.

Park obejmuje prawie 2000 hektarów i jest częścią parku narodowego Curaçao od 1978 roku. W 2001 roku park prowadzony jest przez Fundację Carmabi i może być zwiedzany przez turystów samochodem, rowerem, koniem lub pieszo.

Fort Amsterdam to fort położony w Willemstad, Curaçao. Został zbudowany w 1634 roku przez Holenderską Kompanię Zachodnioindyjską i służył nie tylko jako fort wojskowy, ale także jako siedziba DWIC. Obecnie służy jako siedziba rządu i gubernatora Curaçao. Fort nazwano na cześć amsterdamskiej izby DWIC i został uznany za główny z ośmiu fortów na wyspie.

Montagne Pelée – drzemiący wulkan na Martynice, położony w północnej części wyspy. Wznosi się na wysokość 1397 m n.p.m. Nazwa wulkanu oznacza po francusku "łysa góra" i została nadana około 1635 r. przez pierwszych europejskich osadników, którzy mogli zaobserwować zniszczenia po niedawnej erupcji.

Najbardziej znana erupcja wulkanu Pelée miała miejsce 8 maja 1902. Powstała wówczas lawina piroklastyczna zniszczyła całkowicie pobliskie miasto Saint-Pierre, powodując śmierć około 30 tys. osób. Tragedię przeżyły wówczas tylko trzy osoby – w tym Havivra Da Ifrile i Louis-Auguste Cyparis Który jako więzień był zamknięty w lochu.

Saint-Pierre - nadmorskie miasto na Martynice, położone w północno-zachodniej części wyspy, u podnóża wulkanu Montagne Pelée, 31 km na północ od stolicy Fort-de-France. Ludność 4539 osób; powierzchnia 38,72 km²; gęstość zaludnienia 117,2 os./1 km².

Miasto zostało założone w 1635 przez Pierre Belain d'Esnambuc. Aż do początku XX wieku było głównym ośrodkiem gospodarczym wyspy. Miasto uległo jednak całkowitemu zniszczeniu w wyniku wybuchu wulkanu Montagne Pelée 8 maja 1902. Na miasto spadła wówczas chmura gorącego popiołu wulkanicznego, tzw. nuée ardente. Zginęli wówczas niemal wszyscy z ponad 30 tys. mieszkańców. Jedną z 3 osób, które przeżyły ten wybuch, był więzień Louis-Auguste Sylbaris. Miasto zyskało sobie wówczas przydomek "grobowiec Karaibów".

Katedra św. Ludwika jest katedrą katolicką znajdującą się na Martynice, departamencie zamorskim Francji. Został zbudowany pod koniec XIX wieku w stylu romańskiego odrodzenia i służy jako katedra rzymskokatolickiej archidiecezji Fort-de-France. Kościół znajduje się w śródmieściu stolicy Fort-de-France, na skrzyżowaniu ulic Rue Victor Schoelcher i Rue Blénac.

Budowa katedry rozpoczęła się w połowie XVII wieku i została otwarta w 1657 roku. Z powodu klęsk żywiołowych, które przez lata nawiedzały Fort-de-France, obecna konstrukcja pochodzi z 1895 roku i została zbudowana z żelazną ramą aby wytrzymać te katastrofy. Jest to siódmy kościół, który wzniesiono na miejscu; został zaprojektowany przez Gustawa Eiffela i zbudowany przez Pierre-Henri Picq.

Pitons du Carbet - pasmo górskie pochodzenia wulkanicznego na karaibskiej wyspie Martynika. Pasmo ciągnie się na przestrzeni 80 kilometrów w północno-centralnej części wyspy. Zbocza gór porośnięte są bujną roślinnością tropikalną. Poprowadzono tędy kilka szlaków turystycznych. Przez góry przebiega też szosa łącząca miasta Fort-de-France i Morne-Rouge.

Do najwyższych szczytów Pitons du Carbet zaliczają się:

Piton Lacroix, zwany też Morne Pavillon

Rocher du Diamant - skalista wysepka w cieśninie Canal de Sainte-Lucie na Morzu Karaibskim, u południowych wybrzeży Martyniki. Jest to bazaltowa skała wielkości 250 na 300 metrów, wystająca z morza na wysokość 175 metrów.

W czasie wojen napoleońskich 7 stycznia 1804 roku wyspę zajęli Brytyjczycy pod wodzą admirała Samuela Hooda i założyli tu bazę wojskową ze stuosobowym garnizonem i pięcioma armatami. Rocher du Diamant został nawet wpisany do rejestru Royal Navy jako slup HMS Diamond Rock.

Przez 17 miesięcy działania brytyjskiego oddziału stanowiły przeszkodę dla francuskiego transportu morskiego między Martyniką a Saint Lucią.

Le Morne-Rouge – miasto na Martynice. 

Miasto położone jest u stóp wulkanu Montagne Pelée na wysokości 450 m n.p.m., co czyni je najwyżej położonym miastem na Martynice. Erupcja wulkanu w 1902 roku częściowo zniszczyła Morne-Rouge w kilka miesięcy po zrównaniu z ziemią pobliskiego miasta Saint-Pierre.

Współcześnie w okolicach miasta położone są liczne plantacje bananów. Transport publiczny do miast Saint-Pierre i Fort-de-France zapewniają taksówki zbiorowe.

Jardin de Balata – ogród botaniczny na Martynice, kilkanaście kilometrów na północny zachód od Fort-de-France, otwarty 19 kwietnia 1986 roku. Rosną tu drzewa, krzewy i kwiaty z gatunków spotykanych w strefie podzwrotnikowej całego świata. W pobliżu ogrodu istnieje także niewielkie arboretum.

Pomnik Anse Cafard Memorial

Niezwykły hołd dla utraty życia niewolników na Karaibach

Bagna Nariva – jeden z największych na Karaibach obszarów bagiennych położony w południowo-wschodniej części wyspy Trynidad, o powierzchni ok. 11 343 ha, powiększonej z ok. 6 tys., porośnięty lasem namorzynowym. Powierzchniowo położony jest do 5m poniżej poziomu morza, a najwyższe wzniesienia leżą ok. 40 m n.p.m. Zasilany jest dopływami ośmiu rzek. Żyją na nim różne gatunki ssaków, gadów, ptaków, owadów i mięczaków, w tym Boa dusiciel, Kapucynka białoczelna, Ara ararauna. Ogłoszony rezerwatem w 1954, w 1993 objęty konwencją ramsarską. Bagna stały się znane dzięki prowadzonych na ich obszarze badań nad etiologią wirusów. Na ich terenie ogranicza się możliwości zabudowy, a trzy istniejące wioski liczą od 42 do 91 domostw. Potencjalnymi zagrożeniami dla bagien są m.in.: wypalanie lasów, uprawa ryżu, eksploatacja ropy naftowej i gazu ziemnego. Działania zapobiegające polegają na dokonywaniu nasadzeń sadzonkami Mauritia flexuosa.

Wodospad Paria

Trinidad, Trinidad and Tobago
Jeden z bardziej odosobnionych wodospadów. Droga może być dość trudna, ale widok zapierającego dech w piersiach wodospadu jest wielką nagrodą

Wyspa Nelson, Trynidad i Tobago jest jedną z pięciu wysp leżących na zachód od Port of Spain w Zatoce Paria.

Wyspa Nelson znana jest jako punkt wyokrętowania i stacja kwarantanny dla indentured imigrantów na Trynidad i Tobago w XIX i na początku XX wieku. Z tego powodu została nazwana wyspą Ellis z Trynidadu i Tobago.

Na wyspie Nelson indyjscy imigranci i statek, żywność i sklepy zostały sprawdzone przez Protektora Imigrantów. Ich paczki i koce zostały poddane fumigacji, a następnie poddane kwarantannie i odzyskane i odzyskane siły. Środek ten został opracowany w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób, które mogły zostać przetransportowane z Indii.

Piparo Mud Volcano

Trinidad and Tobago
Jedna z naturalnych ciekawostek na wyspie. Gulgoczące błoto zarówno wewnątrz, jak i wokół wulkanu jest dziwnym widokiem. Mówi się, że ma właściwości lecznicze.

Devil's Woodyard jest jedną z najczęściej odwiedzanych lokalizacji wielu błotnych wulkanów Trynidadu. Położony w Hindustan w New Grant niedaleko Princes Town, seria kilku otworów pojawiła się w 1852 roku. Jak głosi legenda: "Względnie młode wulkaniczne miejsce ma swoją nazwę po pierwszej erupcji w 1852 roku. Co wstrząsnęło całą wioską i spadło z wysokich drzew i Przestraszyli indiańskich mieszkańców wioski Wieśniacy wierzyli wtedy, że diabeł przybył spod ziemi, by zwalić lasy, a kopce ziemi, które od czasu do czasu pękają i syczą, zachwycają odwiedzających.

Królewskie Ogrody Botaniczne w Trynidadzie i Tobago znajdują się w Port of Spain. Ogrody, które zostały założone w 1818 roku, znajdują się na północ od Queen's Park Savannah. Jest to jeden z najstarszych ogrodów botanicznych na świecie. Krajobrazowy miejsce zajmuje 61,8 akrów i zawiera około 700 drzew, z których niektóre mają 13% rdzennej do Trynidadu i Tobago, podczas gdy inni są zbierane ze wszystkich kontynentów świata .Powierzchnia ogrody są otwarte dla publiczności codziennie od roku od 6 rano do 18.00

Na terenie znajduje się niewielka działka grobowa, w której gubernatorzy Trynidadu zostali pochowani od 1819 roku.

San Fernando Hill to 192-metrowa góra, która leży w centrum San Fernando w Trynidadzie i Tobago. Wzgórze, wychodnia Argillite, to najwyższy punkt na Równinach Naparimskich. Początkowo o kształcie zbliżonym do kopuły ze spłaszczonym szczytem, ​​wielkość została zmniejszona o ponad jedną trzecią w wyniku nieograniczonego wydobywania w latach 70. XX wieku. Wzgórze początkowo wspierało półzimozielone lasy, ale zostało to w dużej mierze zastąpione przez gatunki uprawne przed zniszczeniem wzgórza przez wydobywanie.

Quarrying on the Hill nie był nowym zjawiskiem, ale wzrost popytu na kruszywo Argillite podczas boomu naftowego w latach 70. doprowadził do ekspansji wydobycia do punktu, w którym okazało się, że całe wzgórze zostanie usunięte. Protesty prowadzone przez grupy obywateli doprowadziły do ​​wstrzymania wydobywania, a Hill został włączony do planu parków narodowych i obszarów chronionych z 1980 roku.

Jezioro Asfaltowe – miejsce wypływu naturalnego asfaltu na powierzchnię Ziemi znajdujące się na wyspie Trynidad w pobliżu miasta La Brea. Powierzchnia tego "jeziora" wynosi 46 ha, maksymalna głębokość ustalona za pomocą pomiarów grawimetrycznych – 106 m. Zasilane z płytkiego, podpowierzchniowego złoża bituminów, składa się z mieszaniny wody, bituminów i gazów, w formie półpłynnej emulsji. Na powierzchniowej partii mieszanina ta twardnieje, tworząc przy brzegach twardą asfaltową skorupę.

Geneza Jeziora Asfaltowego nie jest w pełni wyjaśniona, przyjmuje się, że misa jeziorna powstała wskutek wyrzutów gazów i błota, być może, przy udziale trzęsienia ziemi. Zalegająca płytko pod powierzchnią ropa naftowa, wydostając się, przechodzi proces przeobrażania – utraty składników lotnych oraz częściowego utlenienia i polimeryzowania pozostałych, w wyniku czego powstaje asfalt naturalny.

Chacachacare – wyspa na Morzu Karaibskim należąca do Trynidadu i Tobago, położona w Cieśninie Smoków, między Trynidadem a należącym do Wenezueli półwyspem Paria. Jest najdalej na zachód wysuniętą wyspą w należącym do Trynidadu i Tobago archipelagu Bocas Islands. Najwyższe wzniesienie wyspy ma wysokość 220 metrów n.p.m.

Krzysztof Kolumb nazwał tę wyspę El Caracol, ze względu na jej kształt. Wyspa była w swej historii miejscem dla plantacji bawełny i tytoniu, bazy wielorybników i kolonii trędowatych. Rewolucjonista wenezuelski Santiago Mariño użył jej jako bazy przed inwazją na Wenezuelę.

Nevis Peak – stratowulkan na wyspie Nevis należącej do Saint Kitts i Nevis.

Najwyższy szczyt wyspy. Podnóże stożka zajmują płaszcz z popiołów wulkanicznych z wykształconą od góry warstwą żyznych gleb, które jednak w drodze wieloletniej, monokulturowej uprawy trzciny cukrowej uległy znacznej degradacji