Urugwaj

Urugwaj

Urugwaj – państwo w Ameryce Południowej, nad Atlantykiem, graniczące z Argentyną od zachodu i Brazylią od północy. Stolicą państwa jest Montevideo, port atlantycki u ujścia La Platy. Po drugiej stronie tego estuarium leży stolica Argentyny – Buenos Aires. Dawniej Urugwaj stanowił część Wicekrólestwa La Platy i nosił nazwę Banda Oriental (Brzeg Wschodni).

Urugwaj jest jednym z najmniejszych państw Ameryki Południowej i w jej południowo-wschodniej części na Oceanem Atlantyckim. Kraj ten jest nizinnym regionem, gdzie panuje klimat podzwrotnikowy. W kraju tym tereny leśne zajmują znikomy procent powierzchni kraju.

Powierzchnia:

ląd: 173 577 km²

woda: 2643 km²

całkowita: 176 220 km²

Rozciągłość południkowa wynosi 530 km, a równoleżnikowa 505 km.

Urugwaj graniczy z następującymi państwa:

Argentyna - 579 km

Brazylia - 985 km

Linia brzegowa - 660 km

Urugwaj leży na obszarze płyty południowoamerykańskiej i wchodzi w skład zapadliska La Platy. Podłoże Urugwaju stanowią archaiczne utwory krystaliczne, na które składają się gnejsy, łupki, granity i marmury. Podłoże to przykryte jest skałami osadowymi pochodzącymi z paleozoiku i mezozoiku, a są nimi głównie piaskowce i wapienie. W niektórych miejscach skały krystalicznego podłoża wychodzą na powierzchnię, tworząc charakterystyczne, podłużne i szerokie grzbiety oraz kopulaste wzniesienia.

Urugwaj jest krajem nizinnym, gdzie lekko faliste obszary nizinne stanowią około 90% powierzchni kraju. Niziny te stanowią teren przejściowy pomiędzy argentyńską pampą, a Wyżyną Brazylijską. Z północnego wschodu na południowy zachód przebiegają dwa, niezbyt wysokie i szerokie wzniesienia, stanowiące grzbiety wododziałowe. Są to: Cuchilla Grande o maksymalne wysokości 299 m n.p.m. we wschodniej części kraju i Cuchilla de Haedo o maksymalnej wysokości 420 m n.p.m. w części północno-zachodniej. Wzdłuż północnej granicy z Brazylią ciągnie się Cuchilla de Santa Ana o maksymalnej wysokości 307 m n.p.m. Najwyższe pasmo - Cuchilla de Carapé leży w południowej części kraju, blisko wybrzeża atlantyckiego w departamencie Maldonado. Najwyższy szczyt kraju - Cerro Catedral wznosi się na 513 m n.p.m

Klimat

Urugwaj leży w strefie klimatu podzwrotnikowego, który dzieli się na wilgotną odmianę w części wschodniej i pośrednią w zachodniej. Na wybrzeżu klimat posiada cechy morskie, a ze względu na jednostajną rzeźbę terenu i równinny krajobraz, nie występują regionalne kontrasty klimatyczne. Urugwajczycy określają swój klimat jako umiarkowany.

Średnia temperatura powietrza w kraju wynosi 18-20 °C. Roczny przebieg termiczny jest typowy dla tego właśnie klimatu. W najchłodniejszym okresie roku, zazwyczaj w czerwcu średnia temperatura wynosi 10-12 °C. Zimy są więc łagodne, a mrozy należą do rzadkości. Najniższą temperaturę zanotowano w mieście Melo w 1967 roku i wynosiła ona -11 °C. W okresie zimy temperatura może obniżać się poniżej zera za sprawą lokalnego wiatru - zwanego pampero, w wyniku którego następuje spadek temperatury o 20 °C. Wiatry te wieją z południa niosąc ze sobą zimne powietrze. Latem jest ciepło, średnia temperatura w najcieplejszym miesiącu styczniu wynosi 24-27 °C. Temperatury upalne są rzadkie, częściej występują w głębi lądu. Najwyższą wartość zanotowano w Paysandú w 1943 roku i wynosiła ona 44 °C. Latem nad Urugwaj docierają gorące masy powietrza znad Brazylii.

Opady są dość wysokie, ze średnią roczną sumą 1 000–1 500 mm. Największe wartości występują na północy kraju, szczególnie w departamencie Rivera, gdzie wynoszą 1 640 mm. Wysokie wartości, choć mniejsze niż na północy notuje się także na wybrzeżu, gdzie w Montevideo wynoszą one 1 009 mm w ciągu roku. W departamencie Maldonaodo, na wybrzeżu średni roczny opad wynosi 910 mm. Najwyższe opady w południowej części kraju notuje się w marcu i w kwietniu, na północy zaś we wrześniu i w październiku. Na ogół w ciągu roku opady są równomiernie rozłożone.

Ze względu na przejściowy charakter klimatu na wschodzie kraju, pogoda w większości Urugwaju cechuje się dużą i często gwałtowną zmiennością. Dużą rolę odgrywają tutaj wiatry, nie tylko pampero, ale i łagodne wiatry wiejące od strony oceanu, jak i gorące wiatry wiejące z północy.

Urugwaj posiada gęstą i zasobną w wodę sieć rzeczną. Terytorium Urugwaju należy do zlewiska Oceanu Atlantyckiego, kraj można podzielić na trzy strefy odwadnia jakimi są: rzeka Urugwaj, rzeka Plata i wody Atlantyku. Główną rzeką kraju jest Urugwaj, który stanowi zachodnią granicę kraju i odwadnia większą część kraju. Urugwaj jest długi na 1 650 km i ma powierzchnię dorzecza przekraczająca 350 tys. km2. Największe dopływy Urugwaju to: Cuareim (200 km), Negro (800 km), dzieląca kraj na dwie części, północną i południową, Daymán (160 km) oraz Cebollati (210 km). Niewielka część kraju na południu odwadniana jest przez La Platę, wschodnia zaś przez Atlantyk, gdzie bezpośrednio do niego uchodzą niewielkie rzeki. Łączna długość odcinków żeglownych wynosi około 1 200 km. Bieg rzeki Urugwaj odpowiada linii zaburzeń tektonicznych. Powyżej miasta Salto znajdują się w jej korycie liczne wodospady i progi skalne.

W kraju znajdują się liczne jeziora, głównie lagunowe. Jednak w centrum Urugwaju leży największe jezioro Río Negro (1 400 km²), utworzone poprzez wybudowanie wielkiej zapory Rincón del Bonete na rzece Negro. W wyniku budowy zapory, jezioro stało się zbiornikiem i jego pełna nazwa brzmi: Embalse del Río Negro. Obecna powierzchnia tego zbiornika wynosi aż 4 100 km2. Największym jeziorem lagunowym jest Mirim, częściowo położone w Brazylii.

Flora
Naturalną szatę roślinną Urugwaju tworzą bezdrzewne, trawiaste stepy zwane pampa. Przeważająca część kraju jest pokryta tzw. pampą pagórkowatą, która jest zbliżona pod względem gatunkowym do brazylijskich campos limpos i argentyńskiej pampy równinnej. Obszar pampy ku północy przechodzi w widne lasy parkowe, zaś w północno-zachodniej części kraju w brazylijską sawannę zwaną campos. Tereny urugwajskiej pampy porastają liczne rośliny kwietne jak mirt, mimoza, rozmaryn i szkarłat. Urugwaj niekiedy nazywany jest "Purpurową ziemią" ze względu na licznie rosnące kwiaty o fioletowej barwie.Lasy zajmują niewielki procent powierzchni kraju i pokrywają jedynie 4% powierzchni kraju. Są to głównie lasy galeriowe rosnące nad rzekami. Poza nimi rosną także widne lasy parkowe głównie na północy zaliczane do strefy subtropikalnej, miejscami też rosną na południu kraju, głównie posadzone przez człowieka. Do Urugwaju zostało wprowadzonych wiele gatunków drzew rosnących w innych częściach świata. Są to: topola, cyprys, dąb, cedr, morwa i magnolia. Ze względu na niewielką powierzchnię leśną sadzi się szybko rosnące eukaliptusy.

Fauna
Świat zwierząt Urugwaju należy do krainy chilijsko-patagońskiej i jest dość zróżnicowany. Do ssaków należą pancerniki, tapiry i rzadko występujące pumy. Liczne są gryzonie, jak wiskacze czy mary patagońskie. Występują liczne gatunki ptaków, głównie wodne. Największym ptakiem Urugwaju jest nandu, a do innych gatunków należą: sówka ziemna, sowy, kuropatwy, przepiórki, dzikie indyki, papugi, czajki, kardynały i kolibry. Największymi przedstawicielami gadów są żyjące w sąsiedztwie dużych rzek aligatory, które głównie zamieszkują odcinek Urugwaju w północno-zachodniej części kraju. Do innych gadów należą żółwie, jaszczurki i żmije.

Ustrój polityczny.

Zgodnie z konstytucją z 1966 (modyfikowana 1997) Urugwaj jest republiką, z prezydentem, wybieranym na 5-letnią kadencję w wyborach powszechnych, jako głową państwa i szefem rządu. Władza ustawodawcza należy do 2-izbowego Zgromadzenia Powszechnego, o 5-letniej kadencji, wybieranego w wyborach powszechnych (jednocześnie z wyborami prezydenta). Izba Reprezentantów liczy 99 deputowanych, Senat — 31 senatorów (łącznie z wiceprezydentem, który mu przewodniczy). Władzę wykonawczą sprawuje rada ministrów, powoływana przez prezydenta i przed nim odpowiedzialna. Władzę sądowniczą pełni Sąd Najwyższy oraz lokalne trybunały i izby.

Flagę Urugwaju wzorowano na fladze amerykańskiej i argentyńskiej. Pierwszy projekt z 16 grudnia 1828 roku miał dziesięć pasów białych i dziewięć niebieskich. Później zmniejszono liczbę wszystkich pasów do dziewięciu. Symbolizują dziewięć pierwszych departamentów. Słońce Majowe oznacza myśli przewodnie i wolność.

Ostatnia wersja flagi została uchwalona 12 sierpnia 1830 roku.

Herb Urugwaju został prawnie zatwierdzony 19 marca 1829 roku. Ma kształt owalu, który jest podzielony na cztery równe części ukoronowane przez złote Słońce Majowe. Elipsa otoczona jest dwiema oliwnymi gałązkami, połączonymi na dole błękitną wstążką.

W górnej prawej ćwiartce znajduje się waga, symbol równości i sprawiedliwości, osadzona na niebieskim tle. Górna lewa ćwierć zawiera Cerro de Montevideo (Wzgórze Montevideo) z fortecą na szczycie, która reprezentuje siłę, tło jest srebrne. W dolnej prawej ćwierci, również na srebrnym tle, znajduje się galopujący koń, symbolizując wolność. Dolna lewa ćwiartka zawiera znajdującego się na niebieskim tle woła, który jest symbolem dostatku.

Ludność.

Około 90% mieszkańców Urugwaju stanowi ludność pochodzenia eur., gł. hiszp.-wł., pozostali to Metysi, Mulaci i ludność pochodzenia azjat. (jedyny kraj Ameryki Południowej, w którym nie zamieszkują Indianie); 2002 chrześcijanie stanowili ponad 86,5% ludności (katolicy — 78,5%, protestanci — 4,5%, pozostali chrześcijanie ok. 3,5%), wyznawcy judaizmu — 0,8%

Historia.

Na terytorium obecnego Urugwaju Hiszpanie dotarli już w XVI w., ale dopiero w następnym stuleciu rozpoczęli jego kolonizację (hodowla bydła). Do XIX w. ziemie te stanowiły przedmiot sporu między Hiszpanami a Portugalczykami z Brazylii. Do 1776 wchodziły w skład hiszpańskiego wicekrólestwa Peru, następnie — wicekrólestwa La Platy. W 1811 powstanie pod wodzą J.G. Artigasa zapoczątkowało, trwającą do 1825, walkę o niepodległość Urugwaju. Walki partyzanckie, wojny z Argentyną i Brazylią oraz między obu tymi państwami, a także interwencja brytyjska, mająca na celu utworzenie tu państwa buforowego, doprowadziły do ogłoszenia 1825 niepodległości Urugwaju, uznanej 1828 przez Brazylię. Po ustanowieniu republiki (konstytucja z 1830) zaczęła się prawie 40-letnia walka o władzę 2 partii (założonych 1836): konserwatywno-klerykalnych blancos (Partia Narodowa), związanych z interesami bogatych hodowców bydła z interioru, i colorados (Partia Czerwona), reprezentujących liberalną burżuazję miejską z wybrzeża (głównie z Montevideo). Wojny domowe i niepokoje wewnętrzne stały się pretekstem do interwencji Argentyny i Brazylii, a także Wielkiej Brytanii i Francji. W latach 70. XIX w. nastąpiło przejście od anarchii do stabilizacji; stworzono aparat nowoczesnego państwa; napływ obcego kapitału, zwłaszcza brytyjskiego, umożliwił szybki rozwój zorientowanej na eksport hodowli i rozbudowę infrastruktury: budowę kolei, upowszechnienie szkolnictwa. W końcu XIX w. napływ dużej liczby imigrantów z Europy spowodował znaczny wzrost liczby ludności (ponad 4-krotny 1860–1900). Zwiększenie znaczenia burżuazji narodowej i warstw średnich oraz klasy robotniczej znalazło wyraz w polityce radykalnych reform prezydenta J. Batlle y Ordóñeza (1903–07 i 1911–15) i w konstytucji 1919. Znacjonalizowano banki, wielkie przedsiębiorstwa i zakłady użyteczności publicznej, wprowadzono 8-godzinny dzień pracy, renty, oraz proporcjonalne i odbywane w trybie tajnym wybory. Ustanowiono samorząd lokalny, oddzielono Kościół od państwa. Doprowadziło to do podziału rządzących colorados na zwolenników reform (tzw. batllistas) i ich przeciwników.

Podczas I wojny światowej Urugwaj zachował neutralność, ale 1917 zerwał stosunki dyplomatyczne z Niemcami. W 1933 prezydent G. Terra (1931–38), wzorując się na B. Mussolinim, dokonał zamachu stanu i ustanowił prawicową dyktaturę. Podczas II wojny światowej (1942) do władzy powrócili batllistas, przywrócono demokratyczną konstytucję. Urugwaj, początkowo neutralny, 1942 zerwał stosunki z państwami Osi, a 1945 wypowiedział im wojnę.

Po wojnie wprowadzono 1952 nową konstytucję. Szybki rozwój przemysłu przetwórczego, za którym nie nadążał eksport, wywołał, narastającą w 2. połowie lat 50., stagnację gospodarczą. W 1958 do władzy doszli, po raz pierwszy w XX w., blancos. Usiłowali realizować politykę zalecaną przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFI), co spowodowało wzrost niezadowolenia społeczne i nasilenie aktywności ruchu związkowego. Po przywróceniu 1966 urzędu prezydenckiego do władzy powrócili colorados. podjęte przez nich (bez powodzenia) próby opanowania sytuacji wewnętrznej, przy zastosowaniu środków nadzwyczajnych, doprowadziły do przejęcia 1972 kontroli nad bezpieczeństwem przez siły zbrojne. Prezydent. J.M. Bordaberry Arocena (1972–76), zgodził się na zwiększenie znaczenia armii w państwie, rozwiązanie Kongresu, zakaz działalności organizacji lewicowych i zawieszenie pozostałych (do 1976 było ok. 6 tys. więźniów politycznych). W 1976 armia ostatecznie przejęła władzę; w okresie jej rządów (do 1985) wzrostowi gospodarczemu towarzyszyło łamanie praw człowieka (źródło napięć w stosunkach z USA) i nasilenie się emigracji. Na początku lat 80. rozpoczął się proces powrotu do rządów demokratycznych; w wyborach prezydenckich 1984 zwyciężył J.M. Sanguinettiemu Cairolo (z colorados). W 1985 uzgodniono porozumienie w sprawie polityki społeczno-gospodarczej, zwolniono więźniów politycznych, przywrócono prawa obywatelskie. Także 1985 organizacja partyzancka Tupamaros (walcząca od 1967) przekształciła się w partię polityczną (zalegalizowaną 1989). Rządzący od 1990 prezydent L.A. Lacalle Herrera (z blancos) ogłosił zgodę narodową i utworzył rząd koalicyjny z udziałem colorados. Jego liberalna polityka ekonomiczna spotkała się z oporem opozycji, a program prywatyzacji został odrzucony przez społeczeństwo w referendum 1992. W wyborach prezydenckich 1994 ponownie zwyciężył Sanguinetti. W 1997 lewicowa koalicja Nowa Przestrzeń wystąpiła z żądaniem rozliczenia przywódców junt wojsk. za łamanie praw człowieka. W 1999 na prezydenta został wybrany kandydat colorados (poparty w 2. turze przez blancos) J. Batlle Ibáñez, który po objęciu urzędu (2000) zapowiedział, z powodu pogłębiającej się recesji, ograniczenie wydatków publicznych. Powołał specjalną komisję w celu zbadania represji stosowanych przez wojskowych 1976–85. W 2002 groźbę załamania systemu bankowego (po kryzysie w Argentynie) zażegnała pożyczka MFI. Kolejne wybory parlamentarne 2004 wygrał lewicowy Szeroki Front, a prezydenckie jego przywódca — T. Vazquez Rosas (objął urząd III 2005). W 2009 w wyborach prezydenckich ponownie zwyciężył kandytat Szerokiego Frontu — J.A. Mujica Cordano, a od 2015 prez. jest ponownie T. Vázquez.

Montevideo – największe miasto, stolica oraz główny port Urugwaju. Jest najbardziej wysuniętą na południe stolicą obu Ameryk. Montevideo znajduje się na południowym wybrzeżu kraju, na północno-wschodnim brzegu La Platy.

Miejscowość została założona w 1726 roku przez Bruno Mauricio de Zabalę jako strategiczny ruch w hiszpańsko-portugalskim sporze o Nizinę La Platy oraz jako opozycja dla portugalskiej wówczas kolonii Colonia del Sacramento. Od 1828 roku jest stolicą. Miasto było gospodarzem pierwszych Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej. Miasto jest siedzibą Mercosur i Stowarzyszenia Integracji Latynoamerykańskiej.

Obszary obecnego Urugwaju zamieszkiwali w czasach prekolumbijskich Indianie Charrúa. W 1516 hiszpański żeglarz Juan Diaz de Solis dotarł do ujścia La Platy, jednak aż do lat 20. XVIII w. nie powstała tam żadna osada. Wtedy to w 1726 Hiszpan Bruno Mauricio de Zabala utworzył na terenie obecnego Montevideo fort, mający chronić hiszpańskie interesy na tych ziemiach.

Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu i strategicznemu miejsce to szybko zyskało na znaczeniu. Wzniesiono wówczas obiekty służące głównie celom militarnym, takie jak mury obronne, port oraz budynki marynarki wojennej. Wokół fortu zaczęło powstawać miasteczko, które początkowo nosiło nazwę La Ciudad de San Felipe y Santiago de Montevideo. Na jego rozwój zasadniczy wpływ miały najlepsze w regionie warunki geograficzne, m.in.: zatoka tworząca naturalny port, 132-metrowy szczyt Cerro de Montevideo(od którego nazwę przejęło miasto), stanowiący doskonały punkt obserwacyjny oraz półwysep, gdzie wzniesiono pierwsze zabudowania – obecnie najstarsza część miasta – La Ciudad Vieja. Przełomowym w historii miasta był rok 1778, kiedy wraz z królewskim dekretem o wolnym handlu Montevideo weszło w okres gwałtownego wzrostu gospodarczego. Przerodziło się ono z bazy wojskowej w miasto handlowe i portowe. Mury obronne i inne zabudowania militarne rozebrano, mimo iż fort został symbolem miasta i widnieje w jego herbie.

Od początku w rozwoju Montevideo istotną rolę odgrywał port. Eksportowano stąd składowane w mieście produkty rolne, skóry i mięso. Wysyłano je głównie do Europy, z której zaczęli przybywać masowo imigranci. Do stolicy napływali także ludzie z mniejszych miast i osiedli wiejskich Urugwaju, co przyczyniło się do znacznego wzrostu ludności. Nastąpiła koncentracja krajowej gospodarki i ludności w jednym ośrodku miejskim, od którego rozwoju uzależnione było zagospodarowanie pozostałego terytorium.

Początek XIX wieku przyniósł załamanie handlu. W czasie walk o niepodległość Urugwaju miasto było oblegane w 1810 i 1812 przez Jose Gervasia Artigasa. Potem jego pozycji zagroziło wieloletnie oblężenie wojsk argentyńskiego dyktatora Juana Manuela de Rosasa, po którego upadku w 1852 handel jednak odżył. W 1825 Urugwaj proklamował niepodległość (uznaną przez Brazylię i Argentynę w 1828), lecz sytuacja kraju była niestabilna, co wpłynęło na załamanie się handlu. XX wiek także nie przyniósł poprawy. Dwie wojny oraz liczne kryzysy polityczne doprowadziły do powszechnego zubożenia mieszkańców Montevideo.Do stolicy ściągała za chlebem ludność wiejska, część dzielnic zamieniła się w slumsy. Wprowadzenie demokratycznych rządów w latach 80. XX wieku spowodowało powolne odradzanie się nadwątlonej pozycji stolicy.

Torre Antel - wieżowiec w Montevideo, stolicy Urugwaju. Ma 35 pięter i 158 m wysokości i jest tym samym najwyższym budynkiem w kraju. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 20 000 m². Został zaprojektowany przez urugwajskiego architekta Carlosa Otta i oddany do użytku w roku 2002. Jest siedzibą urugwajskiego monopolisty telekomunikacyjnego - firmy ANTEL.

Wieżowiec Palacio Salvo, wizytówka Montevideo (miasta położonego na wybrzeżu Atlantyku u ujścia La Platy), został zaprojektowany przez Mario Palanti, włoskiego imigranta mieszkającego w Buenos Aires. Gdy w 1928 roku ukończono jego budowę miał 100 metrów wysokości i był najwyższym budynkiem w Południowej Ameryce. Pierwotnie wieżowiec miał być hotelem lecz nigdy nie pełnił tej funkcji. Obecnie znajdują się tam biura i prywatne apartamenty.

Plaza Independencia – inaczej Plac Niepodległości mieści się w samym centrum starego miasta i znaleźć możemy tutaj całą masę zabytków i atrakcji:

Jednym z nich jest Palacio Salvo czyli oddany do użytku w 1928r wysoki na 105m budynek który przez lata był najwyższym budykniem w całej Ameryce Południowej (obecnie na to miano zasługuje 300metrowa Gran Torre znajdująca się w Santiago de Chile) Palcio Salvo jest obecnie siedzibą władz miasta.

Edificio Ciudadela wybudowany w 1963r. Początkowo władze miasta liczyły, że ten kompleks mieszkalno-biurowy stanie się wizytówką miasta. Według pierwotnego projektu jego wysokość miała wynosić ponad 150metrów. Ostatecznie wybudowano 23 piętra które składają się na 90metrowy sky tower. Mieszkańcy Montevideo nie darzą tej budowli sympatią i często jest ona obiektem kpin.

W samym centrum placu znajduje się otwarte w 1977r Mauzoleum ku czci José Gervasio Artigasa. Ów mężczyzna jest bardzo ważną postacią w historii Urugwaju i nazywa się go ojcem Narodu. Muzolem znajduje się tuż pod pomnikiem Generała na koniu. Prowadzą do niego schody usytuowane po obu stronach monumentu. W środku panuje delikatny półmrok, na ścianach opisana jest historia bohatera, a centralnym punkcie znajduje się urna z prochami Generała (jego szczątki zostały repatriowane do Urugwaju w 1855 roku), której strzeże dwóch żołnierzy.

La Puerto de la Ciudadela – brama wejściowa do miasta która stanowi dzieś swoisty łącznik pomiędzy nową i starą częścią miasta.

Plaza de la Constitución znany także jako Plaza Matriz to miejsce w Urugwaju Montevideo kapitału.

Znajduje się w Barrio Ciudad Vieja. Nazwa i znaczenie placu zmieniły się wraz z rozwojem historycznym, ponieważ Montevideo zaczęło wyrastać poza obszar Ciudad Vieja. Plaza de la Constitución był sceną głównego wydarzenia w historii stanu Urugwaj.

Rzymskokatolicka Metropolitan Cathedral Montevideo to główny kościół katolików i Matki Kościoła ( „Iglesia Matriz”) Archidiecezji w urugwajskiej stolicy Montevideo.

Neoklasycystyczny budynek znajduje się w centrum starego miasta Montevideo w Plaza de la Constitución (zwane również Plaza Matriz , naprzeciwko Cabildo na rogu ulicy Sarandí / Ituzaingó. Katedra Metropolitalna w Montevideo jest głównym kościołem rzymskokatolickim w Montevideo i siedzibą jego archidiecezji. Znajduje się naprzeciwko Cabildo na placu Konstytucji, w sąsiedztwie Ciudad Vieja.

Na zachód od Montevideo, nad brzegami La Platy leży urocze, XVII-wieczne portugalskie miasteczko - Colonia del Sacramento. To najstarsze miasto Urugwaju. W jego historycznej części, która w 1995 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, możemy podziwiać m.in. ruiny klasztoru św. Franciszka, fragmenty miejskich murów, katedrę Najświętszej Marii Panny oraz tzw. Uliczkę Westchnień. To zabytkowe centrum pozwoli turystom poczuć atmosferę kolonializmu. Do dziś Colonia del Sacramento zachowała wiele ze swego oryginalnego smaku i czaru.

Punta del Este to miejscowość położona w południowym Urugwaju. Jest to jeden z najbardziej luksusowych kurortów turystycznych tego państwa. Położony około 100 km na wschód od stolicy kraju - Montevideo. Każdego roku przyjeżdżają tu tysiące turystów z Argentyny, Brazylii, a także Europy, by cieszyć się chwilami spędzonymi na pięknych plażach skąpanych w słońcu.

Piriapolis, urokliwe nadmorski miasteczko, znajdujące się na wschód od Montevideo. Miasto położone jest nad półkolistą zatoką, nad którą rozciąga się staromodna promenada i imponujący Hotel Argentino. To idealne miejsce na relaks szczególnie, że obiekt ten może się poszczycić centrum odnowy biologicznej z lat 20. XX wieku.

Park Narodowy Santa Teresa, położony pomiędzy Oceanem Atlantyckim, a jeziorem Laguna Negra. To idealne miejsce na relaks i wypoczynek na świeżym powietrzu. W parku wytyczono liczne szlaki turystyczne, miejsca do biwakowania i grillowania. Tutaj nie będą się nudzić także wielbiciele surfingu. Największą atrakcją parku jest fort Fortaleza de Santa Teresa zbudowany w 1762 roku.

Salto – miasto w zachodnim Urugwaju, na lewym brzegu rzeki Urugwaj przy granicy z Argentyną (na drugim brzegu znajduje się miasto Concordia). Położone jest na wysokości 51 m n.p.m.

Miasto powstało w 1756 jako posterunek wojskowy. Status miasta otrzymało 17 czerwca 1837 wraz z powołaniem departamentu Salto.

Salto jest ważnym portem rzecznym na rzece Urugwaj. W latach 1974-1979 na rzece zbudowano zaporę Salto Grande, która produkuje energię elektryczną dla Urugwaju i Argentyny. W mieście rozwinął się również przemysł spożywczy, chemiczny i farmaceutyczny. Salto jest ważnym ośrodkiem handlowym produktów rolnych (bydło, owce, trzcina cukrowa, buraki cukrowe, pomarańcze, mandarynki). W Salto rozwija się również turystyka. W pobliżu znajduje się znane uzdrowisko Daymán.

Salto jest drugim po Montevideo ośrodkiem naukowym kraju. Znajdują się tutaj uniwersytety: Universidad de la República Regional Norte, Universidad Católica oraz Universidad ORT.

Fuerte de San Miguel to fortyfikacja militarna w małym miasteczku Dieciocho de Julio w departamencie Rocha we wschodnim Urugwaju. Został wzniesiony w 1737 roku przez Portugalczyków, porzucił próbę budowy fortu w Maldonado. Został zbudowany z dużych, ciężkich kamieni, tworząc wysokie wieże, grube mury i mocne mury obronne, aby wytrzymać napór wojen toczonych przeciwko hiszpańskim najeźdźcom, który stał się instrumentalny w Urugwaju, rozwijając się jako niepodległy naród.

Cerro Catedral - najwyższe wzniesienie Urugwaju, położone w południowej części kraju, w departamencie Maldonado, niedaleko wybrzeży Atlantyku. Jego wysokość wynosi 514 m n.p.m.

Fortaleza del Cerro, znany również jako Fortaleza General Artigas, to forteca położona w Montevideo, Urugwaj, z widokiem na zatokę Montevideo. Należy do dzielnicy Casabó, na zachód od Villa del Cerro. Ma dominującą pozycję na najwyższym wzniesieniu departamentu Montevideo (popularnie zwanego Cerro de Montevideo, którego wysokość wynosi 134 metry nad poziomem morza, po przeciwnej stronie zatoki, jego funkcją była obrona ludności Montevideo i jego port, na río de la Plata, gubernator Francisco Javier de Elío zamówił budowę w 1809 r. i został ukończony w 1839 r. Był to ostatni hiszpański fort wybudowany w Urugwaju, w którym mieści się Muzeum Wojskowe od 1916 r.

Most Laguna Garzón to most słynący z niezwykłego okrągłego kształtu. Znajduje się w Garzón w Urugwaju i został zaprojektowany przez znanego urugwajskiego architekta Rafaela Viñoly. Został zaprojektowany w kształcie koła, aby zmusić kierowców do spowolnienia i umożliwia dostęp dla pieszych na jednokierunkowej trasie kołowej. Został otwarty dla ruchu kołowego w grudniu 2015 roku i pozwala na przejechanie 1000 pojazdów na raz.

José Ignacio − miasto urugwajskie położone w departamencie Maldonado. Znajduje się tam latarnia morska skonstruowana w 1877 roku.